Joseph II: An Imperial Reformer for the Austrian Netherlands

گفته شده است که هرگز پادشاهی به اندازه امپراتور روم مقدس، جوزف دوم، از "عظمت" غافل نشده است. پادشاهی آرمان‌گرا، صادق و سخت‌کوش که تمایلات فرهیخته‌خواهانه، غریزه‌های بشردوستانه و برنامه‌های اصلاح‌طلبانه‌اش در هر زمینه‌ای که دغدغه عمومی دارد، مورخان را بر آن داشته تا او را «استبدادی روشن‌فکر»، «امپراتور انقلابی»، «فیلسوف» بخوانند. بر تاج و تخت، و حاکمی جلوتر از زمان خود، یوسف همچنین به دلیل بی احساس بودن نسبت به فوبیاها و حماقت های رعایای خود، اساساً غیرواقعی، تقریبا اتوپیایی، در تعیین اهداف خود، و جزم اندیشی و بیش از حد تند و تیز بودن در تلاش محکوم شده است. دستیابی به آنها تلاش برای تحلیل و تبیین اقدامات این شخصیت پیچیده و بحث‌برانگیز، تعدادی از علما را درگیر تحقیقات درباره «ژوزفینیسم» (یا به قول من «یوسفیسم») کرده است که با جزئیات زیادی به انگیزه آن می‌پردازند. عوامل، ماهیت و تأثیر نوآوری های او. ریشه‌های یوسف‌گرایی عمیق است، اما می‌توان مشاهده کرد که اینجا و آنجا از خاک فکری و سیاسی که آنها را تغذیه می‌کرد، بیرون می‌آید، پیش از پیوستن به تنه مرکزی سیستمی که در سال‌های آخر سلطنت ماریا ترزا تدوین شده بود تا به بلوغی زودگذر و کوتاه‌مدت برسد. تحت جوزف دوم.

It has been said that never has a monarch so narrowly missed "greatness" as did the Holy Roman Emperor Joseph II. An idealistic, sincere, and hardworking monarch whose ultilitarian bent, humanitarian instincts, and ambitious programs of reform in every area of public concern have prompted historians to term him an "enlightened despot," "revolutionary Emperor," "philosopher on a throne," and a ruler ahead of his time, Joseph has also been condemned for being insensitive to the phobias and follies of his subjects, essentially unrealistic, almost utopian, in establishing his goals, and dogmatic and overly precipitous in trying to achieve them. Efforts to analyze and explain the actions of this complex and controversial personality have involved a number of savants in investigations of "Josephinism" (or as I prefer to call it, "Josephism"), dealing in great detail with the motiva­ tions, substance, and influence of his innovations. The roots of Josephism run deep, but can be observed emerging here and there from the intellectual and political soil that nourished them, before joining the central trunk of the system formulated during the latter years of Maria Theresa's reign to grow to an ephemeral and stunted maturity under Joseph II.