Jookin': The Rise of Social Dance Formations in African-American Culture

کاترینا هازارد-گوردون اولین تحلیل را از توسعه جوک ارائه می‌کند، یک موسسه فرهنگی زیرزمینی که توسط طبقه کارگر سیاهپوست ایجاد شده است، همراه با دیگر عرصه‌های رقص در فرهنگ آفریقایی-آمریکایی. او با تأثیرات تجربه گذرگاه میانی بردگان آفریقایی بر رقص‌های سنتی آنها، فرهنگ رقص منحصر به فرد و عملاً خودمختار را که در مناطق روستایی جنوب توسعه یافته است را دنبال می‌کند. مانند بلوز، این فرم‌ها و نهادهای رقص سکولار توسط سیاه‌پوستان مهاجر به شمال آورده و شهرنشین شدند. در شهرهای شمالی، برخی از جنبه های رقص سیاه در فرهنگ سفیدپوستان ادغام شد و تجاری شد. این کتاب با تمرکز بر ده عرصه رقص آفریقایی-آمریکایی از دوره بردگی تا اواسط قرن بیستم، جوک ها، هانکی تونک ها، مهمانی های اجاره ای و جلسات مشترک پس از ساعت کاری و همچنین باشگاه های عضویت مجاز، سالن های رقص، کاباره ها را بررسی می کند. و رقص‌های نخبگان سیاه‌پوست.

خانه‌های جوک در دوران بازسازی پدید آمدند و می‌توان آن‌ها را پاسخی فرهنگی به آزادی دانست. هازارد-گوردون توضیح می‌دهد که در جوک، مقدار بی‌اندازه‌ای از فرهنگ اصلی سیاه‌پوستان شامل غذا، زبان، معاشرت اجتماعی، انتخاب همسر، موسیقی و رقص زمانی که هیچ نهاد سکولار دیگری در میان مردم شکوفا نمی‌شد، پناهگاهی برای بیان پیدا کرد. جوک و انواع مشتقات مختلف آن هم سرگرمی و هم یک جایگزین اقتصادی (مانند بخت آزمایی ها و اعداد غیرقانونی) برای افرادی که از اقتصاد مسلط حذف شده اند فراهم کرده است. رقص هایی مانند چارلستون، شیمی، باسن مار، باسن بد بو، پیچ و تاب، و درگ آهسته از جوک ها سرچشمه می گیرند. برخی از آنها را می توان به آفریقا ردیابی کرد.

رقص اجتماعی سیاهپوستان آمریکایی را قویتر از هر جنبه دیگری از فرهنگشان به گذشته آفریقایی آنها پیوند می دهد. این مطالعه با استناد به اهمیت رقص در روان آمریکایی‌های آفریقایی تبار، تأسیساتی را بررسی می‌کند که پیوندهای اجدادی و اجتماعی را برای آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار پرورش می‌دهد، رقص‌های سیاه‌پوست، آیین‌های رسمی، مانند توپ‌های دبیوتانت، و تأثیر رقص سیاه‌پوستان را به وضوح توصیف می‌کند. فرهنگ سفید.

Katrina Hazzard-Gordon offers the first analysis of the development of the jook—an underground cultural institution created by the black working class—together with other dance arenas in African-American culture. Beginning with the effects of African slaves’ middle passage experience on their traditional dances, she traces the unique and virtually autonomous dance culture that developed in the rural South. Like the blues, these secular dance forms and institutions were brought north and urbanized by migrating blacks. In northern cities, some aspects of black dance became integrated into white culture and commercialized. Focusing on ten African-American dance arenas from the period of enslavement to the mid-twentieth century, this book explores the jooks, honky-tonks, rent parties, and after-hours joints as well as the licensed membership clubs, dance halls, cabarets, and the dances of the black elite.

Jook houses emerged during the Reconstruction era and can be viewed as a cultural response to freedom. In the jook, Hazzard-Gordon explains, an immeasurable amount of core black culture including food, language, community fellowship, mate selection, music, and dance found a sanctuary of expression when no other secular institution flourished among the folk. The jook and its various derivative forms have provided both entertainment and an economic alternative (such as illegal lotteries and numbers) to people excluded from the dominant economy. Dances like the Charleston, shimmy, snake hips, funky butt, twist, and slow drag originated in the jooks; some can be traced back to Africa.

Social dancing links black Americans to their African past more strongly than any other aspect of their culture. Citing the significance of dance in the African-American psyche, this study explores the establishments that nurtured ancestral as well as communal links for African-Americans, vividly describing black dances, formal rituals, such as debutante balls, and the influence of black dance on white culture.