John Burroughs and the Place of Nature

این مطالعه جان باروز، همراه با جان مویر و تئودور روزولت را به عنوان یکی از متفکران سه گانه ای معرفی می کند که در فاصله بین جنگ داخلی و جنگ جهانی اول، مکانی را برای طبیعت در جریان اصلی فرهنگ آمریکایی تعریف و تضمین کردند. باروز، اگرچه امروزه چندان شناخته شده نیست، اما محبوب ترین طبیعت نویس آمریکایی زمان خود بود. او که پرکار و ثابت بود، تعداد زیادی مقاله در مجلات پرتیراژ پرنفوذ منتشر کرد و اغلب با ثورو مقایسه می شد. با این حال، برخلاف ثورو که شهرتش پس از مرگش افزایش یافت، باروز در طول زندگی‌اش یک شهرت بود: او بیش از سی کتاب نوشت، به طور مداوم از سطح بالایی از دید برخوردار بود و آثارش به طور گسترده در مدارس دولتی تدریس می‌شد.

جیمز. پرین وارن نشان می‌دهد که چگونه باروز به هدایت خوانندگان طبقه متوسط ​​شهری و حومه‌شهری «بازگشت به طبیعت» در دوران صنعتی شدن و شهرنشینی شدید کمک کرد. وارن در مورد ارتباط باروز نه تنها با مویر و روزولت، بلکه با اجدادش امرسون، ثورو و ویتمن نیز صحبت می کند. وارن با ردیابی تبار پیچیده فلسفی، خلاقانه و خلقی این شش غول نشان می دهد که چگونه باروز، مویر و روزولت در دوستی ها و رقابت های خود، رمانتیسم عالی ادبی امرسون، ثورو و ویتمن را مربوط به اواخر دهه نوزدهم کردند. و آمریکایی های اوایل قرن بیستم. در همان زمان، وارن بینش هایی را در مورد ظهور مقاله طبیعت به عنوان یک ژانر، نقش مجلات محبوب به عنوان شکل دهنده و انتقال دهنده ارزش های عمومی، و پویایی مکان از نظر مفاهیم مخالف مانند عقب نشینی و درگیری، طبیعت و فرهنگ، و بیابان و تمدن.

از آنجایی که وارن از نوشته‌های شخصی، انتقادی، و فلسفی باروز و همچنین مقالات روایی شناخته شده‌تر او استفاده می‌کند، خوانندگان درک آگاهانه‌تری از باروز به‌عنوان یک نویسنده ادبی خواهند داشت. طبیعت‌گرا و یکی از متخصصان اولیه اکوکریتیسیسم. جان باروز و مکان طبیعت به گسترش نقشه چشم انداز فرهنگی آمریکا در طول دوره 1870-1920 کمک می کند و با بازیابی یک تمرین کننده ناعادلانه نادیده گرفته شده از یکی از مؤثرترین نیروهای دوره خود برای تغییر: طبیعت نویسی، کمک می کند. p>

This study situates John Burroughs, together with John Muir and Theodore Roosevelt, as one of a trinity of thinkers who, between the Civil War and World War I, defined and secured a place for nature in mainstream American culture. Though not as well known today, Burroughs was the most popular American nature writer of his time. Prolific and consistent, he published scores of essays in influential large-circulation magazines and was often compared to Thoreau. Unlike Thoreau, however, whose reputation grew posthumously, Burroughs wasa celebrity during his lifetime: he wrote more than thirty books, enjoyed a continual high level of visibility, and saw his work taught widely in public schools.

James Perrin Warren shows how Burroughs helped guide urban and suburban middle-class readers “back to nature” during a time of intense industrialization and urbanization. Warren discusses Burroughs’s connections not only to Muir and Roosevelt but also to his forebears Emerson, Thoreau, and Whitman. By tracing the complex philosophical, creative, and temperamental lineage of these six giants, Warren shows how, in their friendships and rivalries, Burroughs, Muir, and Roosevelt made the high literary romanticism of Emerson, Thoreau, and Whitman relevant to late-nineteenth- and early-twentieth-century Americans. At the same time, Warren offers insights into the rise of the nature essay as a genre, the role of popular magazines as shapers and conveyors of public values, and the dynamism of place in terms of such opposed concepts as retreat and engagement, nature and culture, and wilderness and civilization.

Because Warren draws on Burroughs’s personal, critical, and philosophical writings as well as his better-known narrative essays, readers will come away with a more informed sense of Burroughs as a literary naturalist and a major early practitioner of ecocriticism. John Burroughs and the Place of Nature helps extend the map of America’s cultural landscape during the period 1870-1920 by recovering an unfairly neglected practitioner of one of his era’s most effective forces for change: nature writing.