Joan of Arc on the Stage and Her Sisters in Sublime Sanctity

این کتاب به بررسی چهره ژان آرک می‌پردازد که در آثار صحنه‌ای قرن نوزدهم و بیستم به تصویر کشیده شده است، به ویژه آثاری که بر اساس یا مربوط به تراژدی عاشقانه شیلر در سال 1801، Die Jungfrau von Orleans( خدمتکار اورلئان). نویسنده به تصاحب شیلر از مضامین نمایشنامه‌های ایفیگنیا اوریپید، عمدتاً کیفیت «قداست والا»، که تصویر جوآن را از قربانی سرنوشت به یک پیامبر-جنگجو تبدیل می‌کند که تاریخ را از طریق نیروی محض اراده تغییر می‌دهد، توضیح می‌دهد. شیلر با یافتن شناخته‌شده‌ترین آثار زمان خود در مورد او - La pucelle d'Orléans اثر ولتر و هنری ششم شکسپیر، قسمت اول - کاملاً ناخرسند بود، شیلر تصمیم گرفت آنها را جایگزین کند. Die Jungfrau von Orleans موفقیت چشمگیری داشت و الهام بخش درمان های بعدی بود، از جمله اپرای وردی Giovanna d'Arco و ترجمه ای از پدر رمانتیسیسم روسی، واسیلی ژوکوفسکی، که بر روی آن چایکوفسکی اپرای Orleanskaya deva (خدمتکار اورلئان) خود را بنا کرد. به نوبه خود، فصل پایانی کتاب به بررسی سنت جوآن شاو می پردازد و متوجه می شود که شکایات پر سر و صدا نمایشنامه نویس ایرلندی از "فلپدودل عاشقانه" شیلر، تمایلی شگفت انگیز با رویکرد شیلر را رد می کند.

This book examines the figure of Joan of Arc as depicted in stage works of the nineteenth and twentieth centuries, especially those based on or related to Schiller’s 1801 romantic tragedy, Die Jungfrau von Orleans (The Maid of Orleans). The author elucidates Schiller’s appropriation of themes from Euripides’s Iphigenia plays, chiefly the quality of “sublime sanctity,” which transforms Joan’s image from a victim of fate to a warrior-prophet who changes history through sheer force of will. Finding the best-known works of his time about her – Voltaire’s La pucelle d’Orléans and Shakespeare’s Henry VI, part I – utterly dissatisfying, Schiller set out to replace them. Die Jungfrau von Orleans was a smashing success and inspired various subsequent treatments, including Verdi’s opera Giovanna d’Arco and a translation by the father of Russian Romanticism, Vasily Zhukovsky, on which Tchaikovsky based his opera Orleanskaya deva (The Maid of Orleans). In turn, the book’s final chapter examines Shaw’s Saint Joan and finds that the Irish playwright’s vociferous complaints about Schiller’s “romantic flapdoodle” belie a surprising affinity for Schiller’s approach.