Jimmy Carter, the Politics of Family, and the Rise of the Religious Right

هنگامی که جیمی کارتر به عنوان وارث لیبرالیسم دموکراتیک به ریاست جمهوری رسید، پیشینه خود را به عنوان یک انجیلی از نو متولد شد. به محض رسیدن به قدرت، ایمان او واقعاً به شکل گیری سیاست در مورد تعدادی از مسائل اخلاقی بحث برانگیز کمک کرد. جی. بروکس فلیپن استدلال می کند که با پذیرش برخی رفتارها به عنوان گناهکار و در عین حال اصرار بر اینکه آنها مسائل خصوصی فراتر از مداخله دولت هستند، کارتر به طور ناخواسته هم لیبرال های اجتماعی و هم مسیحیان محافظه کار را از خود بیگانه کرد و در نتیجه اطمینان حاصل کرد که بحث بر سر این «مسائل خانوادگی» اخلاقی برجستگی جدیدی پیدا کرده است. زندگی عمومی و سیاسی.

به گفته فلیپن، دوران کارتر در خط گسل فرهنگ، مذهب و سیاست آمریکا قرار داشت. در آغاز دهه 1960، برخی از آمریکایی ها نگران بودند که خانواده سنتی با یک بحران جدی مواجه شود. این حوزه که به تازگی سیاسی شده است، اومانیسم سکولار در آموزش، به رسمیت شناختن حقوق باروری که توسط رو علیه وید ایجاد شده است، فمینیسم، و مبارزه برای حقوق همجنس گرایان را به عنوان شواهدی از زوال فرهنگی و به عنوان چالشی برای ارتدکس مذهبی می نگریست. لیبرال‌های سوسیال به ایمان کارتر با شک و تردید می‌نگریدند و با عدم تمایل ظاهراً او به ایجاد پیروزی‌های مترقی اخیر مخالفت کردند. در نهایت، فلیپن استدلال می کند، مسیحیان محافظه کار به عنوان راست مذهبی ظهور کردند و در میان جمهوری خواهان پذیرفته شدند.

بررسی تلاش کارتر برای آرام کردن منافع رقیب در پس زمینه مسائل دشوار خارجی و داخلی - یک اقتصاد در حال مبارزه، اقتصاد متوقف شده. مذاکرات محدود کردن تسلیحات استراتژیک، اختلافات در خاورمیانه، تحویل کانال پاناما و بحران گروگان‌گیری در ایران - فلیپن نشان می‌دهد که چگونه یک پویایی سیاسی شکل گرفته است که تا به امروز ادامه دارد.

As Jimmy Carter ascended to the presidency the heir apparent to Democratic liberalism, he touted his background as a born-again evangelical. Once in office, his faith indeed helped form policy on a number of controversial moral issues. By acknowledging certain behaviors as sinful while insisting that they were private matters beyond government interference, J. Brooks Flippen argues, Carter unintentionally alienated both social liberals and conservative Christians, thus ensuring that the debate over these moral “family issues” acquired a new prominence in public and political life.

The Carter era, according to Flippen, stood at a fault line in American culture, religion, and politics. In the wake of the 1960s, some Americans worried that the traditional family faced a grave crisis. This newly politicized constituency viewed secular humanism in education, the recognition of reproductive rights established by Roe v. Wade, feminism, and the struggle for homosexual rights as evidence of cultural decay and as a challenge to religious orthodoxy. Social liberals viewed Carter’s faith with skepticism and took issue with his seeming unwillingness to build on recent progressive victories. Ultimately, Flippen argues, conservative Christians emerged as the Religious Right and were adopted into the Republican fold.

Examining Carter’s struggle to placate competing interests against the backdrop of difficult foreign and domestic issues―a struggling economy, the stalled Strategic Arms Limitation Talks, disputes in the Middle East, handover of the Panama Canal, and the Iranian hostage crisis―Flippen shows how a political dynamic was formed that continues to this day.