Japan’s Rush to the Pacific War: The Institutional Roots of Overbalancing

این کتاب به بررسی پدیده توازن بیش از حد از طریق تحلیل سیاست خارجی ژاپن در دوران بین‌بلوم می‌پردازد. در اواسط دهه 1930، ژاپن از چارچوب کنترل تسلیحات دریایی خارج شد که از اوایل دهه 1920، تجمع نظامی را در هر دو طرف اقیانوس آرام محدود کرده بود. با انجام این کار، ژاپن نه تنها یک مسابقه تسلیحاتی دریایی با ایالات متحده به راه انداخت که اقتصاد این کشور را خسته کرد، بلکه آخرین ساختار نهادینه شده تنظیم کننده روابط بین دو قدرت اقیانوس آرام را نیز نابود کرد. ژاپن و ایالات متحده در مارپیچ تنش گرفتار شدند که با حمله به پرل هاربر در دسامبر 1941 به اوج خود رسید. این واقعیت گیج کننده است که محیط بین المللی در آسیا و اقیانوسیه در اواسط دهه 1930 نسبتاً باثبات بود، در حالی که واشنگتن به دنبال آن بود. سیاست اقامت در قبال توکیو ژاپن با رد کنترل تسلیحات و درگیر شدن در توسعه دریایی بی‌بند و بار، در برابر ایالات متحده بیش از حد تعادل ایجاد کرد و هجوم خود را به سمت جنگ اقیانوس آرام آغاز کرد.

This book investigates the phenomenon of overbalancing through an analysis of Japan’s foreign policy during the interbellum. In the mid-1930s, Japan withdrew from a naval arms control framework that had restrained military buildup on both sides of the Pacific Ocean since the early 1920s. By doing so, Japan not only triggered a naval arms race with the United States that exhausted its economy, it also destroyed the last institutionalized structure regulating the relationship between the two Pacific powers. Japan and the United States became caught in a spiral of tensions that culminated with the attack on Pearl Harbor in December 1941. Puzzling is the fact that the international environment in the Asia-Pacific was relatively stable in the mid-1930s, while Washington was pursuing a policy of accommodation toward Tokyo. By rejecting arms control and engaging in unfettered naval expansion, Japan overbalanced against the United States and began its rush to the Pacific War.