Japanese Questions: Discourse, Context and Language

پرسش‌ها و پرسش‌ها در گفتمان ژاپنی مورد توجه دستور زبان‌ها قرار گرفته است، اما جنبه ارتباطی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این کتاب این شکاف را پر می کند. از طریق تجزیه و تحلیل دقیق تعاملات رسمی و غیررسمی، این کتاب نشان می دهد که جنبه ذاتی چند منظوره و چند معنایی زبان نیز در استفاده از سؤالات قابل مشاهده است. آنچه ظاهر می شود احساس تنوع قابل توجهی از اشکال سؤال و همچنین درک چگونگی استفاده از سؤالات برای انجام طیف گسترده ای از کنش های اجتماعی است.
اهمیت زمینه در سراسر کتاب تأکید شده است. هم در هدایت انتخاب های سخنرانان از انواع سؤال و هم در کمک به ایجاد موضع خاصی که آن تعاملات را مشخص می کند.

داده های استفاده شده در این کتاب نشان می دهد که سخنرانان سؤالاتی را ترجیح می دهند که متعارف نیستند. وقتی سخنرانان از سؤالات متعارف استفاده می کنند، این سؤالات عمدتاً با برخی از نرم کننده ها همراه است. این پدیده نشان می‌دهد که در ارتباطات ژاپنی نیروی گفتاری سؤالات متعارف بسیار قوی است. برای ملایم‌تر کردن تعامل، سخنرانان تمایل دارند از انواع دیگری از اشکال پرسشی مانند جملاتی با آهنگ فزاینده استفاده کنند یا حداقل سؤالات را از نظر دستوری ناتمام بگذارند.

یافته‌های این کتاب به درک این موضوع کمک می‌کند که زبان ژاپنی‌ها چگونه از سؤالات در تعاملات ارتباطی مختلف استفاده می‌کنند و شواهد جدیدی از شکاف بین دستور زبان تجویزی و ارتباط واقعی ارائه می‌دهند.

Questions and interrogatives in Japanese discourse have attracted considerable interest from grammarians, but the communicative aspect has received little attention. This book fills this gap. Through detailed analyses of formal and informal interactions, this book demonstrates that the inherent multi-functional and polysemous aspect of language can also be observed in the use of questions. What emerges is a sense of the considerable variety of question forms and also an understanding of how questions are used to perform a wide range of social actions.
The importance of context is stressed throughout the book; both in guiding the speakers' choices of question types and in helping to create the particular stance that characterizes those interactions.

The data used in this book shows that speakers prefer questions that are not canonical. When speakers do use canonical questions, these are overwhelmingly accompanied by some mollifiers. This phenomenon suggests that in Japanese communication the illocutionary force of canonical questions is too strong. To soften the interaction, speakers tend to use other types of interrogative forms such as statements with rising intonation or, at least, to leave questions grammatically unfinished.

The findings in this book contribute to the understanding of how Japanese speakers use questions in different communicative interactions and provide new evidence of the gap between prescriptive grammar and actual communication.