دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Patrick Chaleyssin
سری: Great masters
ISBN (شابک) : 9781780423043, 1780423047
ناشر: Parkstone International
سال نشر: 2004
تعداد صفحات: 160
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 25 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب James McNeill Whistler به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب جیمز مک نیل ویستلر نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ویسلر ناگهان مانند یک شهاب در برهه ای حساس از تاریخ هنر به شهرت رسید، عرصه ای که در آن پیشگام بود. او نیز مانند امپرسیونیست ها که با آنها طرف بود، می خواست عقاید خود را تحمیل کند. کار ویسلر را می توان به چهار دوره تقسیم کرد. اولین دوره را می توان دوره ای از تحقیقات نامید که در آن او تحت تأثیر رئالیسم گوستاو کوربه و هنر ژاپنی قرار گرفت. ویسلر سپس اصالت خود را در سریال های Nocturnes و Cremorne Gardens کشف کرد و از این طریق با دانشگاهیان که خواهان یک اثر هنری برای روایت داستان بودند در تضاد قرار گرفت. وقتی پرتره مادرش را کشید، ویسلر آن را ترتیبی در خاکستری و سیاه نامید و این نمادی از نظریه های زیبایی شناسی او است. هنگام نقاشی باغهای تفریحی کرمورن، آنطور که رنوار در کارهایش با موضوعات مشابه انجام داد، به تصویر کشیدن چهرههای قابل شناسایی نبود، بلکه برای به تصویر کشیدن یک فضا بود. او عاشق مه هایی بود که بر روی سواحل تیمز معلق بود، نور کم رنگ و دودکش های کارخانه که در شب به مناره های جادویی تبدیل می شدند. شب مناظر را دوباره ترسیم کرد و جزئیات را محو کرد. این دوره ای بود که او به یک ماجراجو در هنر تبدیل شد. کار او که در آستانه انتزاع بود، معاصرانش را شوکه کرد. دوره سوم تحت سلطه پرتره های تمام قد است که شهرت او را به ارمغان آورد. او توانست این ژانر سنتی را با اصالت عمیق خود آغشته کند. او سعی کرد بخشی از روح مدل های خود را تسخیر کند و شخصیت ها را در زیستگاه های طبیعی خود قرار داد. این به مدل های او حضور عجیبی داد به طوری که به نظر می رسد آنها در حال خروج از تصویر هستند تا به طور فیزیکی با بیننده برخورد کنند. او با استخراج جوهر شاعرانه از افراد، پرترههایی را خلق کرد که توسط معاصرانش «مدیومها» توصیف میشد و الهامبخش فیلم «تصویر دوریان گری» اسکار وایلد بود. در اواخر عمر خود، این هنرمند شروع به نقاشی مناظر و پرتره در سنت کلاسیک کرد که به شدت تحت تأثیر ولاسکز بود. ویسلر ثابت کرد که در حصول اطمینان از همخوانی نقاشی هایش با نظریه هایش بسیار دقیق است. او هرگز در تقابل شمشیرها با مشهورترین نظریه پردازان هنر عصر خود تردیدی نداشت. شخصیت او، طغیان هایش و ظرافت او کانونی عالی برای کنجکاوی و تحسین بود. او دوست صمیمی استفان مالارمه بود و مورد تحسین مارسل پروست بود که در کتاب A La Recherche du Temps Perdu به او ادای احترام کرد. او همچنین شیک پوشی تحریک کننده، اجتماعی خاردار، هنرمندی خواستار و مبتکری جسور بود.
Whistler suddenly shot to fame like a meteor at a crucial moment in the history of art, a field in which he was a pioneer. Like the impressionists, with whom he sided, he wanted to impose his own ideas. Whistler’s work can be divided into four periods. The first may be called a period of research in which he was influenced by the Realism of Gustave Courbet and by Japanese art. Whistler then discovered his own originality in the Nocturnes and the Cremorne Gardens series, thereby coming into conflict with the academics who wanted a work of art to tell a story. When he painted the portrait of his mother, Whistler entitled it Arrangement in Grey and Black and this is symbolic of his aesthetic theories. When painting the Cremorne Pleasure Gardens it was not to depict identifiable figures, as did Renoir in his work on similar themes, but to capture an atmosphere. He loved the mists that hovered over the banks of the Thames, the pale light, and the factory chimneys which at night turned into magical minarets. Night redrew landscapes, effacing the details. This was the period in which he became an adventurer in art; his work, which verged on abstraction, shocked his contemporaries. The third period is dominated by the full-length portraits that brought him his fame. He was able to imbue this traditional genre with his profound originality. He tried to capture part of the souls of his models and placed the characters in their natural habitats. This gave his models a strange presence so that they seem about to walk out of the picture to physically encounter the viewer. By extracting the poetic substance from individuals he created portraits described as “mediums” by his contemporaries, and which were the inspiration for Oscar Wilde’s The Picture of Dorian Gray. Towards the end of his life, the artist began painting landscapes and portraits in the classical tradition, strongly influenced by Velázquez. Whistler proved to be extremely rigorous in ensuring his paintings coincided with his theories. He never hesitated in crossing swords with the most famous art theoreticians of his day. His personality, his outbursts, and his elegance were a perfect focus for curiosity and admiration. He was a close friend of Stéphane Mallarmé, and admired by Marcel Proust, who rendered homage to him in A La Recherche du Temps Perdu. He was also a provocative dandy, a prickly socialite, a demanding artist, and a daring innovator.