Jain Ramayana Narratives: Moral Vision and Literary Innovation

روایت‌های جین رامایانا: بینش اخلاقی و نوآوری ادبی نشان می‌دهد که چگونه و چرا نویسندگان جین در
مقاطع مختلف تاریخ، داستان راما را بازنویسی کردند و این متون را در چارچوب‌های بزرگ‌تری از جنوب قرار می‌دهند. تاریخ و ادبیات دینی آسیا.

این کتاب استدلال می‌کند که طرح داستان، شخصیت‌ها و تاریخچه آهنگسازی جین راما به‌عنوان یک قلم دائمی الهام‌بخش برای نویسندگان برای خلق و بیان دیدگاه‌های بدیع از شخصیت اخلاقی عمل می‌کند. در ارائه این استدلال، کتاب سه نسخه از داستان راما را بررسی می‌کند که توسط دو نویسنده ساخته شده است، که از نظر زمان و مکان با بیش از 800 سال و هزاران مایل از هم فاصله دارند. اولی راویشنا است که سانسکریت Padmapurāṇa (\"اعمال پادما\") را سروده است، و دومی برهما جیناداسا است، نویسنده هر دو پادماپورانا سانسکریت و یک نسخه بومی (bhāṣā) داستان با عنوان Rām Rās (\"داستان رام\"). در حالی که این سه ترکیب یک داستان اساسی را روایت می‌کنند و برای شکل دادن به موضوعات اخلاقی کار می‌کنند، آنها این کار را به روش‌های مختلف و با دیدگاه‌های متفاوتی از اینکه یک فرد اخلاقی واقعاً چیست، انجام می‌دهند. یک مطالعه تطبیقی ​​دقیق با تمرکز بر تفاوت‌های بین این سه متن، دیدگاه‌های متنوعی از شخصیت اخلاقی توسط جین در دوران پیشامدرنیته را نشان می‌دهد و استراتژی‌های روایی ابتکاری را که نویسندگان برای به فعلیت رساندن آن دیدگاه‌ها به کار گرفته‌اند، نشان می‌دهد.

به این ترتیب این کتاب ارائه می‌شود. سهم ارزشمندی در زمینه‌های جین‌شناسی و مذهب و ادبیات در جنوب آسیای پیشامدرن.

Jain Rāmāyaṇa Narratives: Moral Vision and Literary Innovation traces how and why Jain authors at
different points in history rewrote the story of Rāma and situates these texts within larger frameworks of South Asian religious history and literature.

The book argues that the plot, characters, and the very history of Jain Rāma composition itself served as a continual font of inspiration for authors to create and express novel visions of moral personhood. In making this argument, the book examines three versions of the Rāma story composed by two authors, separated in time and space by over 800 years and thousands of miles. The first is Raviṣeṇa, who composed the Sanskrit Padmapurāṇa ("The Deeds of Padma"), and the second is Brahma Jinadāsa, author of both a Sanskrit Padmapurāṇa and a vernacular (bhāṣā) version of the story titled Rām Rās ("The Story of Rām"). While the three compositions narrate the same basic story and work to shape ethical subjects, they do so in different ways and with different visions of what a moral person actually is. A close comparative reading focused on the differences between these three texts reveals the diverse visions of moral personhood held by Jains in premodernity and demonstrates the innovative narrative strategies authors utilized in order to actualize those visions.

The book is thus a valuable contribution to the fields of Jain studies and religion and literature in premodern South Asia.