Śiwarātrikalpa of MPU Tanakuṅ: An Old Javanese poem, its Indian source and Balinese illustrations

در قرن پانزدهم، آیینی به نام شب اف سیوا در جنوب هند، به ویژه در امپراتوری ویجایاناگارا، که در آن زمان شکوفا بود، معروف بود. یک شاعر جاوه ای آن روزها، به نام مپو تاناکون، که با این آیین آشنا شده بود، شعری تعلیمی سرود که هدفش شناساندن آن و پذیرش آن در کشور خود بود. او برای این پیام دینی از شکل کاکاوین، شعر درباری یا کاویای جاوه استفاده کرد و به تقلید از زبان هندی پیام خود را در داستان شکارچی، لوبداکا، که علیرغم وجود گناه آلودش می‌توانست در سعادت شریک باشد، پوشاند. از بهشت ​​با این حقیقت ساده که - تصادفاً و ناآگاهانه - عناصر ضروری مراسم را انجام داد. معلوم نیست تلاش های شاعر در خود جاوا با موفقیت روبرو شد یا خیر. با این حال، شعر او در بالی، حافظ بسیاری از موارد فرهنگ جاوه قرون وسطی، شناخته شده باقی ماند. کشیشان بالی نه تنها آیینی را که او اعلام کرده بود، در آثار مذهبی قرار داده و به تفصیل پرداخته‌اند، بلکه این شعر همچنین الهام‌بخش هنرمندان بالیایی برای ساختن نقاشی‌ها، در قرون گذشته و همین‌طور این بوده است. و بنابراین، داستان با پیام مذهبی خود از هند، با الهام از یک شاعر جاوه، بخشی از میراث فرهنگی اندونزی است. پنج قرن پس از تا.

In the fifteenth century the ritual called the Night af siwa was well-known in South India, more specifically in the Empire of Vijayanagara, which was flourishing at that time. A Javanese poet of those days, Mpu Tanakun by name, who had become acquainted with the ritual, wrote a didactic poem which aimed to make it known and have it accepted in his own country. For this religious message he employed the form of the kakawin, the court poem or kävya of Java, and in imitation of Indian nxxlels he clad his message in the tale of the hunter, Lubdhaka, who despite his sinful existence was able to share the bliss af heaven through the simple fact that - by accident and unawares- he fulfilled the essential elements af the ritual. It is not known whether the poet's efforts met with success in Java itself; his poem did, however, remain known in Bali, the preserver of so many items af medieval Javanese culture. Not only have Balinese priests laid down and elaborated in religions works the ritual which he proclaimed, but the poem has also inspired Balinese artists to make paintings, in former centuries as well as this. And so the story with its religious message from India, by way of the inspiration of a Java­ nese poet, has beoome part af the Indonesian cultural heritage. Five centuries after Ta.