Italian Neorealist Cinema: An Aesthetic Approach

پایان جنگ جهانی دوم شاهد ظهور فیلم نئورئالیستی در ایتالیا بود. در سینمای نئورئالیستی ایتالیا، کریستوفر واگستاف سه فیلم نئورئالیستی را تحلیل می کند که تأثیر قابل توجهی بر فیلمسازان سراسر جهان داشته اند. واگستاف با این فیلم‌ها به‌عنوان مجموعه‌ای از صداها و تصاویر رفتار می‌کند تا به‌عنوان بازنمایی واقعیت تاریخی. اگر Roma città aperta و Paisà روبرتو روسلینی و Ladri di biciclette ویتوریو دسیکا هنوز، نیم قرن پس از ساخته شدن، در میان واگستاف معتقد است که این آثار بسیار ارزشمند در تاریخ سینما هستند که این امر می‌تواند به دلیل ویژگی‌های زیبایی‌شناختی و بلاغی روایت‌ها، اجراها، مکان‌ها، نورپردازی، صدا، میزانسن و مونتاژ آنها باشد.

این جلد با قرار دادن سینمای نئورئالیستی در زمینه تاریخی، صنعتی، تجاری و فرهنگی آغاز می‌شود و برای اولین بار حجم زیادی از داده‌های مربوط به سینمای ایتالیای پس از جنگ را در دسترس قرار می‌دهد. واگستاف قبل از رفتن به هسته اصلی کتاب، که شامل سه مطالعه درباره فیلم‌های مورد بحث است، بحثی نظری درباره معنای تلقی فیلم‌های رئالیستی به‌عنوان مصنوعات زیبایی‌شناختی ارائه می‌کند. سینمای نئورئالیستی ایتالیا نه تنها به خوانندگان در مطالعات فیلم و مطالعات ایتالیایی دیدگاهی کاملاً جدید در مورد سینمای نئورئالیستی و سینمای هنری ایتالیایی که پس از آن ارائه می‌شود، ارائه می‌کند، بلکه روشی برای تحلیل دقیق متون فیلم را برای علاقه‌مندان به زیبایی‌شناسی و بلاغت تئوریزه و به کار می‌گیرد. و به طور کلی سینما.

The end of the Second World War saw the emergence of neorealist film in Italy. In Italian Neorealist Cinema, Christopher Wagstaff analyses three neorealist films that have had significant influence on filmmakers around the world. Wagstaff treats these films as assemblies of sounds and images rather than as representations of historical reality. If Roberto Rossellini's Roma città aperta and Paisà, and Vittorio De Sica's Ladri di biciclette are still, half a century after they were made, among the most highly valued artefacts in the history of cinema, Wagstaff suggests that this could be due to the aesthetic and rhetorical qualities of their assembled narratives, performances, locations, lighting, sound, mise en scène, and montage.

This volume begins by situating neorealist cinema in its historical, industrial, commercial and cultural context, and makes available for the first time a large amount of data on post-war Italian cinema. Wagstaff offers a theoretical discussion of what it means to treat realist films as aesthetic artefacts before moving on to the core of the book, which consists of three studies of the films under discussion. Italian Neorealist Cinema not only offers readers in Film Studies and Italian Studies a radically new perspective on neorealist cinema and the Italian art cinema that followed it, but theorises and applies a method of close analysis of film texts for those interested in aesthetics and rhetoric, as well as cinema in general.