It's Not Free Speech: Race, Democracy, and the Future of Academic Freedom

ایده آزادی آکادمیک در عصر حسابرسی نژادی تا کجا به اساتید می رسد؟

اعتراضات تابستان 2020 که با قتل شعله ور شد جورج فلوید، منجر به ارزیابی مجدد میراث نژادپرستی و برتری سفید پوستان در دانشگاه و زندگی فرهنگی آمریکا به طور کلی شد. اما در حالی که دانشگاه ها مایلند نام برخی از ساختمان ها و مدارس را تغییر دهند یا با نقش خود در تجارت برده دست و پنجه نرم کنند، هیچ کس هنوز ناراحت کننده ترین سؤال را نپرسیده است: آیا آزادی آکادمیک به استادان نژادپرست هم می رسد؟

بیان آزاد نیست آرمان آزادی آکادمیک را در پی فعالیت الهام گرفته از خشونت ظالمانه پلیس، برتری سفیدپوستان و جنبش #MeToo می داند. مایکل بروبه و جنیفر روث با این استدلال که آزادی آکادمیک باید به شدت از آزادی بیان متمایز شود، دفاع صریح از استعمار و تئوری‌های برتری سفیدپوستان را هدف می‌گیرند - نظریه‌هایی که هیچ‌گونه مشروعیت فکری ندارند. رویکرد به این سوال از دو زاویه - یکی، این سوال که چه زمانی سخنرانی یک استاد در داخل یا خارج از مدرسه، شایستگی او را برای خدمت زیر سوال می برد، و دوم، این که چگونه می توان تنش در حال جوشش بین آزادی دانشگاهی اساتید و ضد تبعیض را مدیریت کرد. ابتکارات دفاتر پردیس تنوع، برابری و شمول - آنها استدلال می‌کنند که پتانسیل تخریب دموکراسی رسانه‌های اجتماعی، حمایت از دیدگاه لیبرال سنتی را که بهترین راه حل برای سخنان نفرت‌انگیز، گفتار بیشتر است، بسیار دشوار می‌کند.

در سال‌های اخیر، کسانی که دارای آرمان‌های لیبرال سنتی هستند، در پاسخ به احیای برتری‌گرایی سفیدپوستان در زندگی آمریکایی تأثیر بسیار محدودی داشته‌اند. بروبه و روث می نویسند، زمان آن فرا رسیده است که بپرسیم آیا این تجدید حیات مستلزم بازنگری در پارامترها و عملکردهای آزادی آکادمیک است؟ با لمس اعضای هیئت علمی مشروط، که سخنرانی آنها اغلب به اندازه کافی محافظت نمی شود، این بیان آزاد نیست اصرار دارد که ما مدیریت مشترک را برای تقویت آزادی آکادمیک و ابتکارات ضد تبعیض در دانشگاه ها دوباره تصور کنیم. اعضای هیئت علمی در سراسر کشور می‌توانند پروتکل‌هایی ایجاد کنند که هم واقعیت‌های جدید - از ظهور رسانه‌های اجتماعی تا کاهش دوره تصدی - و هم واقعیت‌های قدیمی نابرابری‌ها و سوء استفاده‌های طولانی‌مدت را که مفهوم لیبرال کلاسیک از آزادی آکادمیک برای رسیدگی به آن‌ها انجام نمی‌دهد را توضیح دهد. . این کتاب برای هر کسی که بحث‌های #MeToo، زندگی سیاه‌پوستان مهم است، نظریه نژادی انتقادی و "لغو فرهنگ" را دنبال کرده باشد طنین‌انداز خواهد شد. به طور خاص، باید تأثیر عمده‌ای بر بسیاری از جنبه‌های زندگی آکادمیک، از کلاس درس گرفته تا سنای اعضای هیئت علمی تا دفتر مشاور عمومی داشته باشد.

How far does the idea of academic freedom extend to professors in an era of racial reckoning?

The protests of summer 2020, which were ignited by the murder of George Floyd, led to long-overdue reassessments of the legacy of racism and white supremacy in both American academe and cultural life more generally. But while universities have been willing to rename some buildings and schools or grapple with their role in the slave trade, no one has yet asked the most uncomfortable question: Does academic freedom extend to racist professors?

It's Not Free Speech considers the ideal of academic freedom in the wake of the activism inspired by outrageous police brutality, white supremacy, and the #MeToo movement. Arguing that academic freedom must be rigorously distinguished from freedom of speech, Michael Bérubé and Jennifer Ruth take aim at explicit defenses of colonialism and theories of white supremacy―theories that have no intellectual legitimacy whatsoever. Approaching this question from two angles―one, the question of when a professor's intramural or extramural speech calls into question his or her fitness to serve, and two, the question of how to manage the simmering tension between the academic freedom of faculty and the antidiscrimination initiatives of campus offices of diversity, equity, and inclusion―they argue that the democracy-destroying potential of social media makes it very difficult to uphold the traditional liberal view that the best remedy for hate speech is more speech.

In recent years, those with traditional liberal ideals have had very limited effectiveness in responding to the resurgence of white supremacism in American life. It is time, Bérubé and Ruth write, to ask whether that resurgence requires us to rethink the parameters and practices of academic freedom. Touching as well on contingent faculty, whose speech is often inadequately protected, It's Not Free Speech insists that we reimagine shared governance to augment both academic freedom and antidiscrimination initiatives on campuses. Faculty across the nation can develop protocols that account for both the new realities―from the rise of social media to the decline of tenure―and the old realities of long-standing inequities and abuses that the classic liberal conception of academic freedom did nothing to address. This book will resonate for anyone who has followed debates over #MeToo, Black Lives Matter, Critical Race Theory, and "cancel culture"; more specifically, it should have a major impact on many facets of academic life, from the classroom to faculty senates to the office of the general counsel.