برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Istoria nebuniei în epoca clasică

دانلود کتاب تاریخ جنون در عصر کلاسیک

مشخصات کتاب

Istoria nebuniei în epoca clasică

دسته بندی: فلسفه: تفکر انتقادی
ویرایش: 2nd edition 
نویسندگان: Michel Foucault  
سری:  
ISBN (شابک) : 973501016X 
ناشر: Humanitas 
سال نشر: 2005 
تعداد صفحات: 522 
زبان: Romanian 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 8 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 56,000

کلمات کلیدی مربوط به کتاب تاریخ جنون در عصر کلاسیک: میشل فوکو، روانپزشکی، تاریخ جنون

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 13

در صورت تبدیل فایل کتاب Istoria nebuniei în epoca clasică به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب تاریخ جنون در عصر کلاسیک نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب تاریخ جنون در عصر کلاسیک

میشل فوکو، تاریخ جنون در عصر کلاسیک، ترجمه از فرانسوی\r\nتوسط Mircea Vasilescu، ویرایش دوم، بخارست: Humanitas، 2005.\r\nتاریخ جنون در عصر کلاسیک (1961)، اولین کتاب مهم فوکو، توسط نویسنده آن به عنوان \"باستان شناسی یک بیگانگی\" (Foucault, 2005) تعریف شده است، به این معنا که بارها و بارها تکرار شده و با ظرافت های زیادی در زمان کبیر تکرار شده است. بسته شدن غیر طبیعی را جدا نکرد، بلکه آنها را ایجاد کرد.\r\nفوکو بر این عقیده است که بین منفی بودن بنیادین جنون و تجلی مثبت (یستی) آن، «دانش گفتمانی» (238) مداخله می کند که در قرن نوزدهم روانپزشکی «علمی» را ممکن ساخته بود. او از این گیومه‌ها استفاده می‌کند زیرا به آن اعتقادی ندارد (اتفاقاً جنبش ضد روانپزشکی او را جزو بنیانگذاران می‌دانست) و یک بار دیگر اصرار می‌کند که دیدگاه جنون همیشه بارگذاری شده است و توسط «حقیقت گفتمانی» فیلتر شده است. 408)، تقلبی، در مورد پدیده. بنابراین، هر عصری اندازه درک جنون را تغییر می دهد و گفتار را حامل این درک می کند.\r\nبه عنوان مثال، در دوره رنسانس جنون عرفانی است و دیوانه به عنوان یک منظره الهی تحمل می شود. حتی یک «جنون حکیمانه» (39) است، کسی که تشخیص دهد میزان او جنون در پیشگاه خداوند است. با این حال، نقص اصلی گفتمان رنسانس این است که جنبه «تراژیک و کیهانی» جنون، یعنی «جنون دیوانه» (همانجا)، یعنی اشکال خشونت آمیز جنون را مصادره می کند. برانت، اراسموس، به طور کلی سنت اومانیستی، کسانی هستند که جنون را در جهان گفتمان می بندند و در عین حال آن را به عنوان «کوچک و نسبی» به حداقل می رسانند (31). این نوع گفتمان درباره جنون، که فوکو آن را «عنصر انتقادی» آن نامید (در مقایسه با عنصر تراژیک، که اکنون غایب است)، بعدها، در مدرنیته، توسط آرتو به عنوان نقصی در اومانیسم رنسانس، «کاهش از مرد» (33).\r\nدر عصر کلاسیک، که فوکو آن را «پیشرفت «عقل‌گرایی» می‌نامد (50)، دکارت جنون را «شرط عدم امکان اندیشیدن» می‌داند، که از طریق نمایشی معکوس پیش می‌رود («من که فکر می‌کنم، نمی‌توانم باشم». دیوانه\" - 49)، و در طول اصلاحات، تحت کالوین، جنون به مجازات، جبر تبدیل می شود.\r\nاغلب با فقر همراه است، در واقع یک خویشاوندی با رذیلت می بیند، به طوری که، در هفدهم، گفتمان دینی آن را «تقدس زدایی» می کند.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

Michel Foucault, Istoria nebuniei în epoca clasică, traducere din franceză de Mircea Vasilescu, ediţia a II-a, Bucureşti: Humanitas, 2005. Istoria nebuniei în epoca clasică (1961), prima carte importantă a lui Foucault, este definită de autorul ei ca „arheologie a unei alienări” (Foucault, 2005), în sensul ideii reluate şi nuanţate de nenumărate ori că Marea Închidere nu a izolat anormali, ci i-a creat. Foucault este de părere că între negativitatea de fond a nebuniei şi manifestarea ei pozitiv(ist)ă intervine o „cunoaştere discursivă” (238), care, în secolul al XIX-lea, a făcut deja posibilă psihiatria „ştiinţifică”. El foloseşte aceste ghilimele pentru că nu crede în ea (mişcarea antipsihiatrică l-a revendicat, de altfel, printre fondatori) şi insistă, o dată în plus, că privirea asupra nebuniei este mereu încărcată, filtrată de „adevărul discursiv” (408), contrafăcut, asupra fenomenului. Astfel, fiecare epocă redimensionează înţelegerea nebuniei şi face din discurs purtătorul acestei înţelegeri. De exemplu, în Renaștere nebunia e mistică, iar nebunul e tolerat ca spectacol divin; există chiar o „nebunie înțeleaptă” (39), a celui care recunoaște că măsura lui e nebunie în fața lui Dumnezeu. Totuși, principala carenţă a discursului renascentist este că acesta confiscă latura „tragică şi cosmică” a nebuniei, aceea a „nebuniei nebune” (ibid.), adică a formelor violente de nebunie. Brant, Erasmus, în general tradiţia umanistă, sunt cei care închid nebunia în universul discursului, minimalizând-o în același timp ca „meschină şi relativă” (31). Acest tip de discurs despre nebunie, numit de Foucault „elementul critic” al acesteia (comparativ cu cel tragic, care acum este absent), va fi denunțat mai târziu, în modernitate, de Artaud ca o deficienţă a umanismului renascentist, „o diminuare a omului” (33). În epoca clasică, marcată de ceea ce Foucault numeşte „progresul unui «raţionalism»” (50), Descartes consideră nebunia „condiţia de imposibilitate a gândirii”, procedând printr-o demonstrație inversă („eu, care gândesc, nu pot fi nebun” – 49), iar în timpul Reformei, la Calvin, nebunia devine pedeapsă, predestinare. Frecvent asociată cu sărăcia, ea învederează de fapt o înrudire cu viciul, astfel că, în sec. XVII, discursul religios o „desacralizează”.

فهرست مطالب

Table of contents : 
Partea întâi:
"STULTIFERA NAVIS", primul capitol (pp.7-47);
"Marea Închidere", al doilea capitol (pp. 48-80);
"Lumea corecţionară", al treilea capitol (pp. 81-109);
"Experiențe ale nebuniei" (pp. 110-132);
Partea a doua:
"Introducere" (pp. 159-169);
"Nebunul în grădina speciilor", primul capitol (pp. 170-198);
"Transcendenta elirului", al doilea capitol (pp. 199-237);
"Figuri ale nebuniei", al treilea capitol (pp. 238-278);
"Medici și bolnavi", al patrulea capitol (pp. 279-318);
Partea a treia:
"Introducere" (pp. 319-327);
"Marea frică", primul capitol (pp. 328-352);
"Noua împărţire, al doilea capitol (pp. 353-387);
[scan by sdr, ocr by epistematic].