Islamist Party Mobilization: Tunisia’s Ennahda and Algeria’s HMS Compared, 1989–2014

هدف این کتاب بررسی این است که چگونه احزاب اسلام‌گرا بحث‌ها، گفتمان‌ها و محیط‌ها را در نظام‌های استبدادی انتخاباتی بسیج می‌کنند. سه مکتب نظری، نظریه اقتدارگرایی انتخاباتی، نظریه رای اعتراضی، و نظریه فرآیند سیاسی را به هم مرتبط می کند، چارچوب تقاضا و عرضه را اتخاذ کرده و بسط می دهد تا به روشی جدید به موضوع نزدیک شود، و آنها را برای پرداختن به شمال آفریقا، منطقه ای در آفریقا، تطبیق می دهد. که چنین بورسیه نظری تاکنون انجام نشده است. مطالعات موردی عمیق بر دو حزب اسلام‌گرا در شمال آفریقا متمرکز است، النهضه تونس و HMS الجزایر، که هر دو مدل اخوان‌المسلمین را اتخاذ کردند، رهبران کاریزماتیک داشتند و از سال 1989 تا 2014 در صحنه سیاسی فعال بودند. محاکمه انتخاباتی و مشارکت آنها در انتخابات پس از شرکت در حکومت. فصل‌ها به صورت زمانی پیش می‌روند و یک بررسی تاریخی از تکامل النهضه و HMS از زمان پیدایش آن‌ها ارائه می‌کنند و به توسعه آنها در دو دهه و نیم می‌پردازند.

This book aims to explore how Islamist parties mobilize debates, discourses, and environments in electoral authoritarian systems. Interrelating three theoretical schools, Electoral Authoritarianism Theory, Protest Voting Theory, and Political Process Theory, it adopts and expands on a demand-and-supply framework to approach the subject in a novel way, and adapts them to address North Africa, a region in which such theoretical scholarship has until now not been conducted. In-depth case studies focus on two Islamist parties in North Africa, Tunisia’s Ennahda and Algeria’s HMS, both of which adopted the Muslim Brotherhood model, had charismatic leaders, and were active in the political scene from 1989-2014, the period between their first electoral trial and their electoral participation after taking part in governance. The chapters proceed chronologically, providing a historical treatment of the evolution of Ennahda and the HMS since their inception and addressing their development in two and a half decades.