Islamic Law and Empire in Ottoman Cairo

معنای شریعت اسلامی در اوایل دوره مدرن، دنیای امپراتوری‌های بزرگ مسلمان چیست؟ این قانون که اغلب به عنوان قانون اساسی حقوقدانان به تصویر کشیده می شود، تا حد زیادی توسط محققان خارج از حوزه دولت توسعه یافته است. با این حال، برای سلاطین امپراتوری عثمانی، عدالت وظیفه نهایی پادشاه بود و شریعت اسلامی ابزار مشروعیت و حکومت بود. جیمز ای. بالدوین بررسی می کند که چگونه تأثیر متقابل این دو مفهوم از شریعت اسلامی - دانش دینی و عدالت سلطنتی - باعث شد تا در قاهره، بزرگترین و ثروتمندترین شهر در استان های عثمانی، عمل قانونی انجام شود. کتاب او از طریق مطالعات دقیق در مورد نهادها و رویه‌های رسمی و غیررسمی حل اختلاف که ساختار قانون را در قاهره عثمانی تشکیل دادند، به سؤالات کلیدی در مورد رابطه بین شریعت و قدرت سیاسی، کثرت رویه حقوقی اسلامی و ماهیت روابط مرکز و پیرامون در امپراتوری عثمانی.

What did Islamic law mean in the early modern period, a world of great Muslim empires? Often portrayed as the quintessential jurists’ law, to a large extent it was developed by scholars outside the purview of the state. However, for the Sultans of the Ottoman Empire, justice was the ultimate duty of the monarch, and Islamic law was a tool of legitimation and governance. James E. Baldwin examines how the interplay of these two conceptions of Islamic law – religious scholarship and royal justice – undergirded legal practice in Cairo, the largest and richest city in the Ottoman provinces. Through detailed studies of the various formal and informal dispute resolution institutions and practices that formed the fabric of law in Ottoman Cairo, his book contributes to key questions concerning the relationship between the shari‘a and political power, the plurality of Islamic legal practice, and the nature of centre-periphery relations in the Ottoman Empire.