Is There No Place on Earth for Me?

تحقیق کلاسیک این روزنامه‌نگار مشهور و برنده جایزه پولیتزر در مورد اسکیزوفرنی - که اکنون با پس‌اسکریپتی جدید منتشر شده است - یک زن جوان پر زرق و برق و بسیار باهوش را دنبال می‌کند که در حال مبارزه با بیماری روانی است.

"سیلویا فرومکین" او در سال 1948 به دنیا آمد و در نوجوانی علائم اسکیزوفرنی را نشان داد. او هفده سال بعد را در داخل و خارج از موسسات روانی گذراند. در سال 1978، گزارشگر سوزان شیهان به او علاقه مند شد و بیش از دو سال در زندگی او غرق شد: با او صحبت کرد، به مونولوگ های او گوش داد، با پزشکان مشورت کرد - حتی برای مدتی در اتاق خوابیدن. تخت کنار او در یک مرکز روانپزشکی. با شیهان، ما شاهد مصیبت‌های سیلویا هستیم: دوره‌های روان‌پریشی او، مبارزه پزشکی برای کنترل علائمش، و بیمارستان‌های پر باری که او اغلب مجبور بود به خانه بخواند. کتاب حاصل که برای اولین بار در سال 1982 منتشر شد، به‌عنوان یک دستاورد خارق‌العاده مورد استقبال قرار گرفت: دلخراش، انسان‌ساز، تکان‌دهنده و به‌طور گزنده‌ای خنده‌دار. اکنون، حدود دو دهه بعد، آیا جایی روی زمین برای من وجود ندارد؟ به تنظیم استاندارد برای حساب های بیماری روانی ادامه می دهد.

This renowned journalist's classic Pulitzer Prize-winning investigation of schizophrenia—now reissued with a new postscript—follows a flamboyant and fiercely intelligent young woman as she struggles in the throes of mental illness.

“Sylvia Frumkin” was born in 1948 and began showing signs of schizophrenia in her teens. She spent the next seventeen years in and out of mental institutions. In 1978, reporter Susan Sheehan took an interest in her and, for more than two years, became immersed in her life: talking with her, listening to her monologues, sitting in on consultations with doctors—even, for a period, sleeping in the bed next to her in a psychiatric center. With Sheehan, we become witness to Sylvia’s plight: her psychotic episodes, the medical struggle to control her symptoms, and the overburdened hospitals that, more often than not, she was obliged to call home. The resulting book, first published in 1982, was hailed as an extraordinary achievement: harrowing, humanizing, moving, and bitingly funny. Now, some two decades later, Is There No Place on Earth for Me? continues to set the standard for accounts of mental illness.