Iron Chelation Therapy

در چند سال گذشته، تحقیقات آهن بینش های جدید و هیجان انگیزی را در مورد درک هموستاز طبیعی آهن به دست آورده است. با این حال، فیزیولوژی طبیعی آهن محافظت کمی از اثرات سمی تجمع پاتولوژیک آهن ارائه می دهد، زیرا طبیعت ما را با مکانیسم های موثر دفع آهن مجهز نکرده است. آهن اضافی ممکن است به طور موثر با فلبوتومی در هموکروماتوز ارثی حذف شود، اما این روش را نمی توان برای کم خونی های مزمن مرتبط با اضافه بار آهن اعمال کرد. در این بیماری ها، درمان کیلیت آهن تنها روش موجود برای پیشگیری از مرگ زودهنگام ناشی از سمیت آهن میوکارد و کبد است. درمان کیلیت آهن کیفیت زندگی و امید به زندگی بیماران تالاسمی را تغییر داده است. با این حال، هزینه بالا و الزامات دقیق درمان با دفروکسامین، و سمیت قابل توجه دفریپرون، بر نیاز به توسعه مستمر شلاتورهای آهن موثر خوراکی جدید و بهبود یافته تاکید می کند. چنین توسعه‌ای و تکامل استراتژی‌های بهبود یافته درمان کیلیت آهن نیاز به درک بهتر پاتوفیزیولوژی سمیت آهن و مکانیسم اثر داروهای کلات‌کننده آهن دارد. به موقع بودن جلد حاضر توسط چندین پیشرفت مهم در سالهای اخیر تأکید شده است. بینش های جدیدی در مورد اساس مولکولی حمل نابجای آهن در اختلالات ارثی و پاتوفیزیولوژی اضافه بار آهن به دست آمده است (فصل 1-5).

Within the last few years, iron research has yielded exciting new insights into the under­ standing of normal iron homeostasis. However, normal iron physiology offers little protec­ tion from the toxic effects of pathological iron accumulation, because nature did not equip us with effective mechanisms of iron excretion. Excess iron may be effectively removed by phlebotomy in hereditary hemochromatosis, but this method cannot be applied to chronic anemias associated with iron overload. In these diseases, iron chelating therapy is the only method available for preventing early death caused mainly by myocardial and hepatic iron toxicity. Iron chelating therapy has changed the quality of life and life expectancy of thalassemic patients. However, the high cost and rigorous requirements of deferoxamine therapy, and the significant toxicity of deferiprone underline the need for the continued development of new and improved orally effective iron chelators. Such development, and the evolution of improved strategies of iron chelating therapy require better understanding of the pathophysiology of iron toxicity and the mechanism of action of iron chelating drugs. The timeliness of the present volume is underlined by several significant develop­ ments in recent years. New insights have been gained into the molecular basis of aberrant iron handling in hereditary disorders and the pathophysiology of iron overload (Chapters 1-5).