Inventing Cinema: Machines, Gestures and Media History

از آنجایی که ماشین‌ها میانجی بیشتر شیوه‌های فرهنگی ما هستند، و نوآوری‌ها، کهنگی‌ها و احیا دائماً رابطه ما با تصاویر و صداها را تغییر می‌دهند، رسانه‌ها بیش از هر زمان دیگری احساس بی‌ثباتی می‌کنند. اما آیا تا به حال لحظه ای \"پایدار\" در تاریخ رسانه وجود داشته است؟ Inventing Cinema پیشنهاد می کند که به این مسئله از طریق باستان شناسی و معرفت شناسی ماشین های رسانه ای پرداخته شود. باستان‌شناسی آن‌ها را به‌عنوان آرشیو ژست‌های کاربران و همچنین شیوه‌های ادراک تحلیل می‌کند. معرفت‌شناسی مشکلاتی را که طراحان و کاربران ماشین‌ها برای حل آن تلاش کرده‌اند و شبکه‌ای از مفاهیم را که برای درک این مشکلات توضیح داده‌اند، بازسازی می‌کند. Inventing Cinema با تکیه بر فلسفه تکنولوژی و انسان‌شناسی استدلال می‌کند که شبکه‌های ژست‌ها، مشکلات، ادراک و مفاهیم در ماشین‌های بینایی حک شده‌اند، از دوربین تاریک گرفته تا استریوسکوپ، سینماتوگراف و سینمای دیجیتال. اختراع سینما در نهایت به‌عنوان یک فرآیند مداوم و غیرقابل تقلیل به لحظه‌ای در تاریخ تلقی می‌شود.

With machines mediating most of our cultural practices, and innovations, obsolescence and revivals constantly transforming our relation with images and sounds, media feel more unstable than ever. But was there ever a "stable" moment in media history? Inventing Cinema proposes to approach this question through an archaeology and an epistemology of media machines. The archaeology analyses them as archives of users' gestures, as well as of modes of perception. The epistemology reconstructs the problems that the machines' designers and users have strived to solve, and the network of concepts they have elaborated to understand these problems. Drawing on the philosophy of technology and anthropology, Inventing Cinema argues that networks of gestures, problems, perception and concepts are inscribed in vision machines, from the camera obscura to the stereoscope, the Cinématographe, and digital cinema. The invention of cinema is ultimately seen as an ongoing process irreducible to a single moment in history.