Intervisuality: New Approaches to Greek Literature

بینامتنیت ابزاری شناخته شده در نقد ادبی است و به طور گسترده در ادبیات کهن به کار گرفته شده است، و شاید به طور شگفت انگیزی، دانش کلاسیک در خط مقدم توسعه رویکردهای نظری جدید قرار دارد. در مقابل، مفهوم ظاهراً موازی بین بصری اخیراً در مطالعات کلاسیک ظاهر شده است. در واقع، بینابینی هنوز فاقد تعریف و محدوده روشن است. بر خلاف بینامتنیت، که به طور مداوم با اشاره به رابطه متقابل بین متون استفاده می شود، اصطلاح «بینابینی» نه تنها برای ردیابی رابطه متقابل بین تصاویر در حوزه بصری، بلکه برای کشف تعامل پیچیده بین بصری و کلامی استفاده می شود. دقیقاً این ترکیبی است که ما را مورد توجه قرار می دهد. بین بصری در زمینه هایی مانند تاریخ هنر و مطالعات فرهنگ بصری بسیار مؤثر بوده است. هدف این پروژه با گرد هم آوردن یک تیم متنوع از محققان، تمرکز بیشتر بین بصری و تبدیل آن به ابزاری قدرتمند برای کاوش در زمینه تحقیقاتی است که به طور سنتی «ادبیات یونانی» نامیده می‌شود.

Intertextuality is a well-known tool in literary criticism and has been widely applied to ancient literature, with, perhaps surprisingly, classical scholarship being at the frontline in developing new theoretical approaches. By contrast, the seemingly parallel notion of intervisuality has only recently begun to appear in classical studies. In fact, intervisuality still lacks a clear definition and scope. Unlike intertextuality, which is consistently used with reference to the interrelationship between texts, the term ‘intervisuality’ is used not only to trace the interrelationship between images in the visual domain, but also to explore the complex interplay between the visual and the verbal. It is precisely this hybridity that interests us. Intervisuality has proved extremely productive in fields such as art history and visual culture studies. By bringing together a diverse team of scholars, this project aims to bring intervisuality into sharper focus and turn it into a powerful tool to explore the research field traditionally referred to as ‘Greek literature’.