Interpreting Plato Socratically

ج. کتاب جدید آنجلو کورلت، تفسیر سقراطی افلاطون بحث انتقادی پرسش افلاطونی را ادامه می دهد، جایی که کتاب کورلت، تفسیر گفتگوهای افلاطون به پایان رسید. استدلال‌های جدید به نفع سخن‌گو تفسیر آثار افلاطون مغالطه‌آمیز هستند، و همچنین ایرادات جدید به برخی رویکردهای رقیب نسبت به آثار افلاطون.
مسئله افلاطونی مشکل چگونگی رویکرد و تفسیر نوشته‌های افلاطون است. که دیالوگ هستند اگر اصلاً، چگونه می‌توان عقاید، آموزه‌ها، نظریه‌های افلاطون و مواردی از این قبیل را از دیالوگ‌هایی استخراج کرد که در آن هیچ نشانه مستقیمی از افلاطون وجود ندارد که حتی دیدگاه‌های خود را در آن‌ها یافت؟ اکثر فیلسوفان افلاطون تلاش می کنند تا از متون افلاطون به ظاهر تمام عقاید بیان شده توسط سقراط را که سپس به افلاطون نسبت می دهند رمزگشایی کنند. آنها به دنبال این هستند که دیدگاه های خاصی را در مورد عدالت، هنر، عشق، فضیلت، دانش و مانند آن به افلاطون نسبت دهند، زیرا به عقیده آنها، سقراط سخنران افلاطون از طریق گفت و گوها است. اما آیا چنین رویکردی موجه است؟ چه استدلال هایی به نفع چنین رویکردی وجود دارد؟ آیا رویکرد جایگزین مناسبی برای گفتگوهای افلاطون وجود دارد؟
در این گزارش دقیق از رویکرد غالب به گفتگوهای افلاطون، جایی برای تردید معقول در مورد دلایل مشکل ساز ارائه شده برای این تصور وجود ندارد که گفت و گوهای افلاطون یا افلاطون یا سقراط را آشکار می کند. عقاید، آموزه‌ها یا نظریه‌هایی در مورد موضوعات اساسی فلسفی.
رویکرد کورلت به گفت‌وگوهای افلاطون در بخش‌های مختلف آثار افلاطون در طیف وسیعی از موضوعات مربوط به عدالت به کار می‌رود. بحث های عمیق در مورد موضوعاتی مانند الزام قانونی، مجازات و عدالت جبرانی روشن شده و نتایج شگفت انگیزی به همراه دارد. آثار افلاطون منبع غنی تفکر فلسفی در مورد چنین موضوعاتی است.

J. Angelo Corlett’s new book, Interpreting Plato Socratically continues the critical discussion of the Platonic Question where Corlett’s book, Interpreting Plato’s Dialogues concluded. New arguments in favor of the Mouthpiece Interpretation of Plato’s works are considered and shown to be fallacious, as are new objections to some competing approaches to Plato’s works.
The Platonic Question is the problem of how to approach and interpret Plato’s writings most of which are dialogues. How, if at all, can Plato’s beliefs, doctrines, theories and such be extracted from dialogues where there is no direct indication from Plato that his own views are even to be found therein? Most philosophers of Plato attempt to decipher from Plato’s texts seemingly all manner of ideas expressed by Socrates which they then attribute to Plato. They seek to ascribe to Plato particular views about justice, art, love, virtue, knowledge, and the like because, they believe, Socrates is Plato’s mouthpiece through the dialogues. But is such an approach justified? What are the arguments in favor of such an approach? Is there a viable alternative approach to Plato’s dialogues?
In this rigorous account of the dominant approach to Plato’s dialogues, there is no room left for reasonable doubt about the problematic reasons given for the notion that Plato’s dialogues reveal either Plato’s or Socrates’ beliefs, doctrines or theories about substantive philosophical matters.
Corlett’s approach to Plato’s dialogues is applied to a variety of passages throughout Plato’s works on a wide range of topics concerning justice. In-depth discussions of themes such as legal obligation, punishment and compensatory justice are clarified and with some surprising results. Plato’s works serve as a rich source of philosophical thinking about such matters.