Interpreted Languages and Compositionality

این کتاب استدلال می‌کند که زبان‌ها به جای «رشته‌ها» از مجموعه‌ای از «نشانه‌ها» تشکیل شده‌اند. این مفهوم، که اولین بار توسط دو سوسور در اوایل قرن بیستم مطرح شد، برای چندین دهه مورد غفلت زبان شناسان قرار گرفته است، به ویژه پس از انتقادات سنگین چامسکی از دهه 1950. با این حال، از زمان ظهور معناشناسی رسمی در دهه 1970، موضوع ترکیب گرایی در بحث های نظری مورد توجه قرار گرفته است و به نقطه فروش نظریه های زبانی تبدیل شده است.

با این حال، خود مفهوم «ترکیب» همچنان باقی مانده است. بد تعریف شده، موضوعی که این کتاب به آن می پردازد. با قرار دادن ترکیب بندی به عنوان سنگ بنای نظریه زبان شناسی، استدلال می کند که بر خلاف باورهای رایج، زبان های غیر ترکیبی وجود دارند که نشان می دهد مفهوم ترکیب گرایی دارای محتوای تجربی است. نویسنده ادعا می‌کند که وجود ساختار نحوی می‌تواند ناشی از این واقعیت باشد که دستور ترکیبی را نمی‌توان بدون توافق قبلی در مورد ساختار نحوی اجزای تشکیل دهنده ارائه کرد.

This book argues that languages are composed of sets of ‘signs’, rather than ‘strings’. This notion, first posited by de Saussure in the early 20^th century, has for decades been neglected by linguists, particularly following Chomsky’s heavy critiques of the 1950s. Yet since the emergence of formal semantics in the 1970s, the issue of compositionality has gained traction in the theoretical debate, becoming a selling point for linguistic theories.

Yet the concept of ‘compositionality’ itself remains ill-defined, an issue this book addresses. Positioning compositionality as a cornerstone in linguistic theory, it argues that, contrary to widely held beliefs, there exist non-compositional languages, which shows that the concept of compositionality has empirical content. The author asserts that the existence of syntactic structure can flow from the fact that a compositional grammar cannot be delivered without prior agreement on the syntactic structure of the constituents.