Internal rhetorics : toward a history and theory of self-persuasion

از تاریخ اولیه خود در فرهنگ یونانی، مطالعه بلاغی سنتی عمدتاً بر زبان متقاعد کننده مورد استفاده در حوزه عمومی متمرکز شده است. با این حال، درباره آنچه ژان نین کمپ آن را لفاظی درونی می نامد، که «بین یک جنبه از خود و جنبه دیگر» در ذهن فرد رخ می دهد، مطالعه اندکی انجام شده است. Nienkamp مطالعه بلاغت درونی را با بحث در مورد چگونگی توسعه این مفهوم در کنار نظریه‌های بلاغی سنتی کلاسیک و مدرن آغاز می‌کند.

نینکمپ نشان می‌دهد که چگونه با خود صحبت می‌کنیم، یا به طور خاص، چگونه با خودمان صحبت می‌کنیم: توجیهات، اعمال. ، نظرات ، نظریه ها او توضیح می‌دهد که صرفاً به این دلیل که خودمان را دوپاره می‌بینیم، به دلیل تمایلات، وظایف و آداب اجتماعی متضاد در جهات مختلف شکافته شده‌ایم، به این معنا نیست که ما تکه تکه شده‌ایم، و همچنین به این معنا نیست که به هویت‌های مجزایی تقسیم شده‌ایم که نه به یکدیگر مرتبط هستند و نه در این مطالعه پیشگامانه، نین کمپ دو جنبه عمده از بلاغت درونی را شناسایی می کند: «هنر آگاهانه سخنوری درونی پرورش یافته» و «ماهیت ناخودآگاه» خطابه درونی اولیه. انتخاب تعداد اندکی از چهره‌های تاریخ بلاغت از جمله ایزوکراتس، افلاطون، ارسطو، فرانسیس بیکن، لرد شفتسبری، ریچارد واتلی، کنت برک، چایم پرلمن و لوسی اولبرشتز-تایکا، جورج هربرت مید، و لو ویگوتسکیگ، نینکمپ. نسخه‌ای از خود بلاغی که هم شیوه‌های شکل‌گیری و فرمول‌بندی لفاظی‌های درونی و بیرونی و هم روش‌هایی که بدن فیزیکی ما به‌عنوان صحنه‌ای کمک‌کننده عمل می‌کند را در نظر می‌گیرد. div>

Since its early history in Greek culture, traditional rhetorical study has focused primarily on persuasive language used in the public sphere. There has been little study, however, of what Jean Nienkamp calls internal rhetoric, which “occurs between one aspect of the self and another” inside one’s mind. Nienkamp opens the study of internal rhetoric by discussing how the concept developed alongside traditional classical and modern rhetorical theory.

Nienkamp shows how we talk to ourselves, or more specifically, how we talk ourselves into things: justifications, actions, opinions, theories. She explains that just because we see ourselves as divided, as torn in different directions by conflicting desires, duties, and social mores, it does not mean that we are fragmented, nor does it mean that we are split into discrete identities that neither interrelate nor interact.

In this groundbreaking study, Nienkamp identifies two major aspects of internal rhetoric: “the conscious ‘art’ of cultivated internal rhetoric” and “the unconscious ‘nature’ of primary internal rhetoric.” Selecting a small number of figures from the history of rhetoric—including Isocrates, Plato, Aristotle, Francis Bacon, Lord Shaftesbury, Richard Whately, Kenneth Burke, Chaim Perelman and Lucie Olbrechts-Tyteca, George Herbert Mead, and Lev Vygotsky—Nienkamp argues for a “version of the rhetorical self that takes into account both the ways we are formed by and formulate internal and external rhetorics and the ways our physical bodies act as a contributing scene—an agora—for internal rhetoric.”