Institutions of the English Novel: From Defoe to Scott

در مؤسسه‌های رمان انگلیسی، هومر عبد براون با منشا پذیرفته‌شده رمان در اوایل قرن هجدهم مخالفت می‌کند. براون استدلال می کند که آنچه ما اکنون رمان می نامیم تا اوایل قرن نوزدهم به عنوان یک تک "ژانر" شناخته شده ظاهر نمی شد، زمانی که روایت های داستانی منثور قرن قبل با این نام در کنار هم قرار گرفتند.

براون پس از تجزیه و تحلیل کاربردهای فیگوراتیو و موضوعی نامه های خصوصی و شایعات اجتماعی در اساسنامه رمان، آنچه را که در داستان های دفو، فیلدینگ، استرن و اسکات نهادینه شده است، با بحث گسترده درباره نقش محوری آثار اسکات بررسی می کند. در رسیدن رمان به جایگاه نهادی. این مطالعه نشان می‌دهد که چگونه این روایت‌های قبلی در توسعه و نهادینه کردن مفاهیم سیاسی و فرهنگی مانند خود، هویت شخصی، خانواده و تاریخ نقش دارند، که همگی به امکان بعدی رمان کمک کردند. p>

In Institutions of the English Novel, Homer Obed Brown takes issue with the generally accepted origin of the novel in the early eighteenth century. Brown argues that what we now call the novel did not appear as a recognized single "genre" until the early nineteenth century, when the fictional prose narratives of the preceding century were grouped together under that name.

After analyzing the figurative and thematic uses of private letters and social gossip in the constitution of the novel, Brown explores what was instituted in and by the fictions of Defoe, Fielding, Sterne, and Scott, with extensive discussion of the pivotal role Scott's work played in the novel's rise to institutional status. This study is an intriguing demonstration of how these earlier narratives are involved in the development and institution of such political and cultural concepts as self, personal identity, the family, and history, all of which contributed to the later possibility of the novel.