Institutional Dynamics in Environmental Governance

سیاست‌های زیست‌محیطی در وسیع‌ترین زمینه خود در دو دهه گذشته به‌طور قابل‌توجهی احیا و تجدید شده است. این مشاهدات چیز جدیدی نیست و تعداد انتشارات، کنفرانس‌ها و پروژه‌های خصوصی و عمومی که آغاز شده است، تأیید می‌شود. با این حال، درک ما از پویایی این تجدید به طور کلی توسط مطالعات روی سیاست‌ها و پروژه‌های منفرد مشخص شده است، و ما را با درک محدودی از آنچه «جدید» از نظر یک چشم‌انداز یکپارچه تشکیل می‌دهد، می‌گذارد.

این کتاب تحلیل‌های تازه‌ای از تعدادی از موارد شناخته‌شده ارائه می‌کند، اما این کار را از یک دیدگاه جامع انجام می‌دهد، به اصطلاح رویکرد تنظیم سیاست. موارد مورد بحث در مورد کشاورزی ارگانیک، مدیریت یکپارچه آب، سیاست طبیعت، سیاست میراث فرهنگی، سیاست منطقه محور یکپارچه، مدیریت محیط زیست شرکتی و سیاست گروه هدف، همیشه در جستجوی اشتراک تجربیات و نتیجه گیری هایی که باید در درک گذشته و نتایج حاصل شود، مورد بحث قرار گرفت. در فرمول‌بندی دیدگاه‌های آینده.

یک نتیجه‌گیری عمده را می‌توان به‌عنوان «دینامیک‌های زیاد، نه تغییر زیاد» خلاصه کرد. پویایی مشاهده شده عمدتاً از نوآوری های گفتمانی و از ورود بازیگران و سهامداران جدید ناشی می شود. ثبات تعهدات جدید توسط روابط قدرت مستقر و سایر ساختارهای نهادی از قبل موجود فراهم می شود. در این تعامل پویایی و ثبات، تغییر سیاست «عمیق» به ندرت یافت شده است. دولتهنوز مهمتر از حکومت باقی مانده است. با این حال، در عین حال، تحولات اجتماعی مانند اروپایی شدن، جهانی شدن و فردی شدن، تمایل به آشکار ساختن نیاز و ایجاد گام هایی به سوی تغییرات اساسی تر دارند. ردپای چنین حرکتی واقعاً قابل مشاهده است، البته اگر کمتر از آنچه انتظار می‌رفت چشمگیر باشد.

Environmental policy in its broadest context has been significantly revitalized and renewed during the last two decades. That observation is nothing new, attested to by the number of publications, conferences and both private and public projects that have been initiated. However, our understanding of the dynamics of this renewal has generally been informed by studies on single policies and projects, leaving us with a limited understanding of what the ‘newness’ consists of in terms of an integrated perspective.

This book presents fresh analyses of a number of well-known cases, but does so from one comprehensive view, the so-called policy arrangement approach. Cases discussed range over organic farming, integrated water management, nature policy, cultural heritage policy, integrated region-oriented policy, corporate environmental management and target group policy, always in search of the commonality of experience and conclusions to be drawn in understanding the past and in formulating future perspectives.

A major conclusion can be summarised as ‘lots of dynamics, not much change’. The observed dynamics mainly result from discursive innovations and from the entrance of new actors and stakeholders. Stability of new undertakings is provided by established power relations and other pre-existing institutional structures. In this interplay of dynamics and stability, ‘deep’ policy change has rarely been found. Government still remains more important than governance. At the same time, though, societal developments such as Europeanisation, globalisation and individualisation, are tending to both reveal the need for, and induce steps toward, more fundamental changes. Traces of such movement are indeed observable, if less dramatic than expected.