Insanity on Trial

بحث دفاع از جنون دوباره به جریان افتاده است. دور فعلی زمانی آغاز شد که جان هینکلی تیراندازی کرد. در سال 1843، این دانیل ناتن بود که ماشه را کشید. "اقدامات" هر دو "برائت کنندگان جنون" بالقوه، مطبوعات، مردم، رئیس جمهور و ملکه را به ابراز خشم برانگیخت و کنگره، مجلس اعیان، قضات، حقوقدانان، روانشناسان، و روانپزشکان در مورد این دیوانه کننده ترین موضوع بحث کنند. "جنون" - که در طول تاریخ توسط مدافعان، مدافعان و مخالفان احاطه شده است - بار دیگر خود را در محاصره، محاکمه و تحت بازجویی های متقابل شدید قرار داد. رساله هایی در این زمینه نوشته شد، شهادت گرفته شد و قواعد و قوانین جدیدی تصویب شد. گرد و غبار نشست، اما پاک نشده است. چیزی که برای من واضح است این است که یک بار دیگر اشتباه کرده ایم. قیاس "دایره کامل" و موازی تاریخی با M'Nighten (1843) نیاز به توضیح دارد. شلیک هینکلی به رئیس‌جمهور، که توسط تلویزیون ضبط شد و بارها و بارها تکرار شد، بحث‌های قدیمی در مورد جنون و مجازات ادعایی را دوباره برانگیخت (Caplan، 1984؛ Maeder، 1985؛ Szasz، 1987)، بحثی که در آن «دفاع از جنون» بود. در مرکز واقع شده است. هنگامی که هیئت منصفه هینکلی (1981) رای خود را صادر کرد - "بی گناه به دلیل جنون" (NGRI) دوباره شعله ور شد.

The insanity defense debate has come full circle, again. The current round began when John Hinckley opened fire; in 1843, it was Daniel M'Naghten who pulled the trigger; the "acts" of both would-be "insanity acquittees" provoked the press, the populace, a President, and a Queen to expressions of outrage, and triggered Congress, the House of Lords, judges, jurists, psychologists, and psychiatrists to debate this most maddening matter. "Insanity" -which has historically been surrounded by defenses, defen­ ders, and detractors-found itself once again under siege, on trial, and undergoing rigorous cross-examination. Treatises were written on the sub­ ject, testimony was taken, and new rules and laws were adopted. The dust has settled, but it has not cleared. What is clear to me is that we have got it wrong, once again. The "full circle" analogy and historical parallel to M'Naghten (1843) warrant some elaboration. Hinckley's firing at the President, captured by television and rerun again and again, rekindled an old debate regarding the allegedly insane and punishment (Caplan, 1984; Maeder, 1985; Szasz, 1987), a debate in which the "insanity defense" is centrally situated. The smolderings ignited anew when the Hinckley (1981) jury brought in its verdict-"not guilty by reason of insanity" (NGRI).