Insanity and Immigration Control in New Zealand and Australia, 1860–1930

این کتاب به بررسی سیاست و عملکرد بندهای جنون در کنترل‌های مهاجرت نیوزلند و کشورهای مشترک المنافع استرالیا می‌پردازد. این نشان می‌دهد که کسانی که مسئول اجرای این قانون هستند، دروازه‌بان‌های غیرروانی هستند که برای مطابقت با هدف آن تلاش می‌کردند. صرف نظر از تکامل زبان و مکانی که شایستگی ذهنی یک مهاجر در آن ارزیابی شد، افرادی که دارای «نقص ذهنی ذاتی» و «جنون گذرا» بودند به این مناطق دسترسی پیدا کردند. این کتاب به افزایش تلاش‌ها برای پزشکی کردن کنترل مرزها در پاسخ به دامنه گسترده اصطلاحات مورد استفاده برای بیماری‌های روانی، ناتوانی‌ها و ناکارآمدی‌ها اشاره می‌کند. چنین تلاش هایی با تبلیغ این مناطق به عنوان «بهشت معلولان» توسط دولت ها، شرکت های کشتیرانی و پزشکان غیرپناهجو همراه بود. این کتاب با استفاده از یک لنز بوروکراتیک، این پارادوکس‌ها و ناکامی‌های این تمرین‌های دولت-ملت استرالیا در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم را آشکار می‌کند.

This book examines the policy and practice of the insanity clauses within the immigration controls of New Zealand and the Commonwealth of Australia. It reveals those charged with operating the legislation to be non-psychiatric gatekeepers who struggled to match its intent. Regardless of the evolution in language and the location at which a migrant’s mental suitability was assessed, those with ‘inherent mental defects’ and ‘transient insanity’ gained access to these regions. This book accounts for the increased attempts to medicalise border control in response to the widening scope of terminology used for mental illnesses, disabilities and dysfunctions. Such attempts co-existed with the promotion of these regions as ‘invalids’ paradises’ by governments, shipping companies, and non-asylum doctors. Using a bureaucratic lens, this book exposes these paradoxes, and the failings within these nineteenth- and early twentieth-century Australasian nation-state building exercises.