Inner Asia and the Spatial Politics of Empire: Archaeology, Mobility, and Culture Contact

این تک نگاری از آخرین نتایج باستان شناسی از مغولستان و نواحی اطراف آسیای داخلی استفاده می کند تا درک جدیدی از دولت عشایری، اقتصاد سیاسی، و ماهیت تعامل با چین باستان ارائه دهد. برخلاف دیدگاه رایج در مورد استپ اوراسیا به عنوان یک حاشیه وابسته از مراکز جهان قدیم، این اثر آسیای داخلی را به عنوان منبع تأثیرگذاری عظیم بر تمدن های همسایه، عمدتاً از طریق توسعه و انتقال مدل های سازمانی متنوع، فناوری ها و اجتماعی می بیند. سنت های سیاسی این اثر مدیریت فضایی روابط سیاسی را در محیط عشایری شبانی در طول هزاره اول پیش از میلاد بررسی می‌کند و استدلال می‌کند که فرهنگ تحرک، حمل‌ونقل مبتنی بر اسب، و شبکه‌سازی از راه دور، گونه‌ای منحصر به فرد از دولت را ترویج می‌کند. اگرچه ایالت های استپ شرقی از نظر جغرافیایی بزرگ و سلسله مراتبی بودند، این سیاست ها همچنین بر تکنیک های اقتدار توزیع شده، مراکز متعدد، ساختارهای منعطف و تشریفات گرایی برای انطباق یک جمعیت عمدتاً متحرک و پراکنده متکی بودند. این تخصص در «سیاست فضایی» مقدمات موفقیت توسعه‌طلبانه امپراتوری‌های آسیایی بعدی تحت حکومت مغول‌ها و منچوس‌ها را در اوایل آغاز کرد. به طور مشخص به ماقبل تاریخ مغولستان پرداخته است و اولین اثر مهمی است که موضوعات کلیدی باستان شناسی اوراسیا شرقی را با استفاده از یک چارچوب مقایسه ای بررسی می کند. این تک نگاری به طور قابل توجهی به نظریه انسان شناسی در مورد تعامل بین دولت ها و مناطق دورافتاده، پیدایش پیچیدگی ثانویه و رشد سنت های امپراتوری می افزاید. بر اساس این رویکرد، پنجره پیش از تاریخ آسیای درونی فرصت جدیدی برای بررسی روش‌های متنوع رشد جوامع پیچیده و فرآیندهای بیان جوامع مجاور در شبکه‌های دگرگونی متقابل ارائه می‌دهد.

This monograph uses the latest archaeological results from Mongolia and the surrounding areas of Inner Asia to propose a novel understanding of nomadic statehood, political economy, and the nature of interaction with ancient China. In contrast to the common view of the Eurasian steppe as a dependent periphery of Old World centers, this work views Inner Asia as a locus of enormous influence on neighboring civilizations, primarily through the development and transmission of diverse organizational models, technologies, and socio-political traditions. This work explores the spatial management of political relationships within the pastoral nomadic setting during the first millennium BCE and argues that a culture of mobility, horse-based transport, and long-distance networking promoted a unique variant of statehood. Although states of the eastern steppe were geographically large and hierarchical, these polities also relied on techniques of distributed authority, multiple centers, flexible structures, and ceremonialism to accommodate a largely mobile and dispersed populace. This expertise in “spatial politics” set the stage early on for the expansionistic success of later Asian empires under the Mongols and Manchus.

Inner Asia and the Spatial Politics of Empire brings a distinctly anthropological treatment to the prehistory of Mongolia and is the first major work to explore key issues in the archaeology of eastern Eurasia using a comparative framework. The monograph adds significantly to anthropological theory on interaction between states and outlying regions, the emergence of secondary complexity, and the growth of imperial traditions. Based on this approach, the window of Inner Asian prehistory offers a novel opportunity to investigate the varied ways that complex societies grow and the processes articulating adjacent societies in networks of mutual transformation.