Influenza Models: Prospects for Development and Use

Kilbourne (1973) دانش آموز آنفولانزا را اینگونه توصیف کرد که "مداوم از روی شانه خود به عقب نگاه می کند و می پرسد "چه اتفاقی افتاده؟"، به این امید که درک رویدادهای گذشته او را نسبت به فجایع آینده آگاه کند. تجربه بیهودگی چنین امیدی را نشان می دهد، زیرا قابل پیش بینی ترین ویژگی آنفولانزا غیرقابل پیش بینی بودن آن است. با این وجود، قابلیت سرسختانه این امید به شدت با تلاش‌های فراوانی که در این جلد شرح داده شده و مورد بحث قرار گرفته‌اند، برای ایجاد یک نمایش مفید و عملی از رفتار ویروس آنفولانزا تأیید می‌شود. با این حال، من عجله دارم اضافه کنم که مدل مورد نظر هنوز کامل نشده است. وجود و سودمندی مدل های حیوانی بیماری های عفونی انسان به خوبی مستند شده است. تولید مثل بیماری با آلوده کردن یک حیوان آزمایشی سومین فرض از چهار اصل کوخ را برای اثبات علت بیماری توسط یک باکتری خاص برآورده می کند. مدل‌های حیوانی همچنین در مطالعات پاتوژنز، ایمونوپروفیلاکسی و درمان اختصاصی چندین بیماری مهم، از جمله آنفولانزا (فقط با موفقیت کم) بسیار مفید بوده‌اند. توسعه چنین مدلی حداقل در مفهوم ساده است. و توسط یک یا چند دانشمند قابل دستیابی است.

Kilbourne (1973) described the student of influenza as "continually looking back over his shoulder and asking 'what happened?', in the hope that understanding of past events will alert him to the catastrophies ofthe future". Experience suggests the futility of such a hope, since the most predictable feature of influenza is its unpredictability. Nonetheless, the stubborn viabil ity of this hope is strongly affirmed by the many attempts, described and discussed in this volume, to develop a useful and practical representation of influenza virus behavior. I hasten to add, however, that the desired model has yet to be perfected. The existence and usefulness of animal models of infectious diseases of man are well documented. Reproduction of disease by infecting an experimental animal satisfies the third of Koch's four postulates to establish proof of disease causation by a specific bacterium. Animal models also have been extremely useful in studies of the pathogenesis, immunoprophylaxis, and specific therapy of several important diseases, ineluding (with only modest success) influenza. Development of such a model is simple, at least in concept. and can be achieved by one or only a few scientists.