Indigenousness in Africa: A Contested Legal Framework for Empowerment of 'Marginalized' Communities

به دنبال بین‌المللی شدن جنبش حقوق بومیان، تعداد فزاینده‌ای از شکارچیان، دامداران و سایر جوامع آفریقایی برای ادعای حمایت قانونی ویژه، بومی بودن را پذیرفته‌اند. ادعاهای حقوقی آنها به عنوان مردم بومی آفریقا توسط بسیاری از بازیگران بین المللی مانند فعالان حقوق بومی، اهداکنندگان و محققان حمایت می شود. با این حال، بسیاری از دولت های آفریقایی، برخی از اعضای جامعه و برخی از مردم شناسان با شناسایی بومی ها مخالفت می کنند. فلیکس موکویزا نداهیندا به بررسی منابع هویت بومی در آفریقا و پیامدهای حقوقی و سیاسی آن می پردازد. با توجه به محدودیت‌های مطالعات سیستماتیک و گفتمانی، بر خلاف مطالعات فعال، مناسب بودن این چارچوب را در تلاش‌هایی با هدف توانمندسازی جوامع مدعی در کشورهای ذاتاً چند قومیتی آفریقایی زیر سوال می‌برد و رویکردی بین‌رشته‌ای را برای به تصویر کشیدن پدیده حقوق بومی در آفریقا اتخاذ می‌کند.

Following the internationalisation of the indigenous rights movement, a growing number of African hunter-gatherers, pastoralists and other communities have adopted indigenousness in claiming special legal protection. Their legal claims as the indigenous peoples of Africa are backed by many international actors such as indigenous rights activists, donors and scholars. However, indigenous identification is resisted by many African governments, some community members and some anthropologists. Felix Mukwiza Ndahinda explores the sources of indigenous identification in Africa and its legal and political implications. Noting the limitations of systematic and discursive, as opposed to activist, studies, it questions the appropriateness of this framework in efforts aimed at empowering claimant communities in inherently multiethnic African countries and adopts an interdisciplinary approach in order to capture the indigenous rights phenomenon in Africa.