Indigenous Cultural Heritage and Intellectual Property Rights: Learning from the New Zealand Experience?

اکنون بیش از هر زمان دیگری، علایق مردم بومی در میراث فرهنگی خود در کانون توجه قرار گرفته است. با این حال، ادبیات بسیار کمی وجود دارد که به طور جامع بحث کند که چگونه قوانین موجود می توانند و نمی توانند برای رسیدگی به منافع مردم بومی مورد استفاده قرار گیرند. این کتاب ارزیابی می‌کند که چگونه می‌توان از جنبه‌های ناملموس میراث فرهنگی بومی (و اشیاء ملموسی که آن‌ها را در اختیار دارد) در محدوده طیف وسیعی از نظم‌های حقوقی موجود، از جمله مالکیت معنوی و حقوق مرتبط، قانون حمایت از مصرف‌کننده، حقوق عمومی و عادلانه محافظت کرد. دکترین ها و حقوق بشر این کار را با تمرکز بر مائوری نیوزلند انجام می دهد. این کتاب همچنین به آینده نگاه می کند و گزارش مدت ها انتظار Wai 262 را که در نیوزلند توسط دادگاه Waitangi در پاسخ به ادعاهایی مبنی بر اینکه دولت در انجام وظیفه خود برای اطمینان از حفظ رهبری مائوری ها بر گنجینه های ملموس و ناملموس خود کوتاهی کرده است، منتشر کرد. مطابق با معاهده Waitangi که در سال 1840 بین مائوری ها و ولیعهد بریتانیا امضا شد.

Now more than ever, indigenous peoples’ interests in their cultural heritage are in the spotlight. Yet, there is very little literature that comprehensively discusses how existing laws can and cannot be used to address indigenous peoples’ interests. This book assesses how intangible aspects of indigenous cultural heritage (and the tangible objects that hold them) can be protected, within the realm of a broad range of existing legal orders, including intellectual property and related rights, consumer protection law, common law and equitable doctrines, and human rights. It does so by focusing on the New Zealand Māori. The book also looks to the future, analysing the long-awaited Wai 262 report, released in New Zealand by the Waitangi Tribunal in response to allegations that the government had failed in its duty to ensure that the Māori retain chieftainship over their tangible and intangible treasures, as required by the Treaty of Waitangi, signed between the Māori and the British Crown in 1840.