Indian Play

زمانی که دانشگاه هند - کالج کنونی بیکون - درهای خود را در قلمرو هند (اکلاهما فعلی) در سال 1880 باز کرد، یک موسسه باپتیست کوچک بود که برای آموزش بومیان جوان آمریکایی طراحی شده بود تا معلمان و مبلغان مسیحی در بین مردم خود باشند و به عنوان عامل یکسان سازی فرهنگی عمل کنند. با این حال، از سال 1927 تا 1957، کالج بیکون تغییر مسیر داد و استراتژی جدیدی را دنبال کرد که بر هویت هندی دانشجویان خود تأکید می کرد و در کمپین های جمع آوری کمک های مالی خود، تصاویر اغلب رمانتیک از هندی بودن را به عموم مردم غیر هندی نشان می داد. پول به مدرسه بازگردانده شد زیرا مدیران هیئت علمی بومی آمریکایی را استخدام کردند که به نوبه خود برنامه های درسی نوآورانه ای در موسیقی و هنر ایجاد کردند که دانش آموزان خود را تشویق می کرد تا هویت بومی خود را کشف و توسعه دهند. دانش‌آموزان از طریق استفاده مکرر خود از طنز و بازی با کلمات مبتکرانه برای ارجاع به هندی بودن - "بازی هندی" - مفاهیم (اغلب متناقض) سرخپوستان تحصیل کرده در آمریکای اواسط قرن بیستم را بیان کردند. در این فرهنگ حمایتی و خلاق، بیکون به یک مدرسه هندی تبدیل شد، نه فقط یک مدرسه دیگر برای سرخپوستان.

در بررسی چگونگی و چرایی این تحول، لیزا کی. در چارچوب‌های نظری بزرگ‌تری از خلاقیت فرهنگی، ایدئولوژی‌های اصالت، و شیوه‌های ضدهژمونیک که در زمینه‌های مطالعات بومی آمریکا و بومی‌های امروزی مرکزی هستند، بازی کنید.

When Indian University—now Bacone College—opened its doors in Indian Territory (now Oklahoma) in 1880, it was a small Baptist institution designed to train young Native Americans to be teachers and Christian missionaries among their own people and to act as agents of cultural assimilation. From 1927 to 1957, however, Bacone College changed course and pursued a new strategy of emphasizing the Indian identities of its students and projecting often-romanticized images of Indianness to the non-Indian public in its fund-raising campaigns. Money was funneled back into the school as administrators hired Native American faculty who in turn created innovative curricular programs in music and the arts that encouraged their students to explore and develop their Native identities. Through their frequent use of humor and inventive wordplay to reference Indianness—“Indian play”—students articulated the (often contradictory) implications of being educated Indians in mid-twentieth-century America. In this supportive and creative culture, Bacone became an “Indian school,” rather than just another “school for Indians.”

In examining how and why this transformation occurred, Lisa K. Neuman situates the students’ Indian play within larger theoretical frameworks of cultural creativity, ideologies of authenticity, and counterhegemonic practices that are central to the fields of Native American and indigenous studies today.