Indian Philosophy of Language: Studies in Selected Issues

فلسفه زبان از سنت فلسفی کلاسیک هند چه چیزی می تواند بیاموزد؟ تا بیست یا سی سال پیش این سوال به سادگی مطرح نمی شد. اگر یک شاغل در فلسفه تحلیلی زبان در آن زمان اصلاً دیدگاهی نسبت به فلسفه هندی داشت، به احتمال زیاد این تصویر کلیشه ای از جمعی از عارفانی بود که به ناف نگاه می کردند، اظهاراتی مبهم به سبک برادلی درباره یگانگی آن چیزی که وجود داشت. یکی یکبار در این سال‌ها کار زیادی برای براندازی این کلیشه انجام شده است. به لطف تلاش‌های محققانی مانند J. N. Mohanty، B. K. Matilal، و Karl Potter، فیلسوفانی که در سنت تحلیلی کار می‌کنند شروع به کشف چیزی از گستره و سختی کار کلاسیک هند در معرفت‌شناسی و متافیزیک کرده‌اند. بنابراین، برای مثال، حداقل برخی از بحث‌های اخیر درباره هویت شخصی، آگاهی از این موضوع را نشان می‌دهد که سنت بودایی هندی ممکن است منبع مهمی از بینش‌ها در مورد پیامدهای رویکرد تقلیل گرایانه به هویت شخصی باشد. اما در فلسفه زبان، همه چیز تا این حد پیشرفت نکرده است. در حالی که ممکن است کلیشه قدیمی دیگر در میان دست اندرکاران آن رایج نباشد، من گمان می کنم که آنها فلسفه کلاسیک هند را به عنوان منبع مهمی برای بینش در مورد مسائل حوزه خود نبینند. آنها نیز در این مورد مقصر نیستند.

What can the philosophy of language learn from the classical Indian philosophical tradition? As recently as twenty or thirty years ago this question simply would not have arisen. If a practitioner of analytic philosophy of language of that time had any view of Indian philosophy at all, it was most likely to be the stereotyped picture of a gaggle of navel­ gazing mystics making vaguely Bradley-esque pronouncements on the oneness of the one that was one once. Much work has been done in the intervening years to overthrow that stereotype. Thanks to the efforts of such scholars as J. N. Mohanty, B. K. Matilal, and Karl Potter, philoso­ phers working in the analytic tradition have begun to discover something of the range and the rigor of classical Indian work in epistemolgy and metaphysics. Thus for instance, at least some recent discussions of personal identity reflect an awareness that the Indian Buddhist tradition might prove an important source of insights into the ramifications of a reductionist approach to personal identity. In philosophy of language, though, things have not improved all that much. While the old stereotype may no longer prevail among its practitioners, I suspect that they would not view classical Indian philoso­ phy as an important source of insights into issues in their field. Nor are they to be faulted for this.