In Praise of Forgetting: Historical Memory and Its Ironies

خرد متعارف در مورد حافظه تاریخی در عبارت مشهور جورج سانتایانا خلاصه می شود: "کسانی که نمی توانند گذشته را به خاطر بیاورند محکوم به تکرار آن هستند." امروزه، اجماع بر این که به خاطر سپردن اخلاقی و فراموش کردن غیراخلاقی است، تقریباً مطلق است. و با این حال آیا این درست است؟

دیوید ریف، نویسنده مستقلی که از درگیری های خونین در آفریقا، بالکان و آسیای مرکزی گزارش داده است، اصرار دارد که همه چیز به این سادگی نیست. او سؤالات سختی را در مورد اینکه آیا یادآوری واقعاً می تواند، یا در واقع می تواند، حال را در برابر تکرار جنایات گذشته «تلقیح» کند، مطرح می کند. او استدلال می‌کند که مالیدن زخم‌های خام تاریخی - خواه خود ایجاد شده یا تحمیل شده توسط نیروهای خارجی - نه بی‌عدالتی را درمان می‌کند و نه باعث آشتی می‌شود. اگر او درست می‌گوید، پس حافظه تاریخی یک امر اخلاقی نیست، بلکه یک گزینه اخلاقی است – گاهی اوقات فراخوانده می‌شود، گاهی نه. یادآوری جمعی می تواند سمی باشد. ریف نتیجه‌گیری می‌کند که گاهی اوقات ممکن است فراموش کردن اخلاقی‌تر باشد.
 
به‌طور گسترده در برخی از درگیری‌های تعیین‌کننده دوران مدرن - مشکلات ایرلندی و قیام عید پاک در سال 1916، شهرک سفیدپوستان استرالیا، جنگ داخلی آمریکا، جنگ‌های بالکان، هولوکاست، و 11 سپتامبر - ریف بررسی واضحی از استفاده و سوء استفاده از حافظه تاریخی ارائه می‌کند. مقاله مجادله‌آمیز، درخشان و شیک او اثری ضروری در فلسفه اخلاق است.

The conventional wisdom about historical memory is summed up in George Santayana’s celebrated phrase, “Those who cannot remember the past are condemned to repeat it.” Today, the consensus that it is moral to remember, immoral to forget, is nearly absolute. And yet is this right?

David Rieff, an independent writer who has reported on bloody conflicts in Africa, the Balkans, and Central Asia, insists that things are not so simple. He poses hard questions about whether remembrance ever truly has, or indeed ever could, “inoculate” the present against repeating the crimes of the past. He argues that rubbing raw historical wounds—whether self-inflicted or imposed by outside forces—neither remedies injustice nor confers reconciliation. If he is right, then historical memory is not a moral imperative but rather a moral option—sometimes called for, sometimes not. Collective remembrance can be toxic. Sometimes, Rieff concludes, it may be more moral to forget.
 
Ranging widely across some of the defining conflicts of modern times—the Irish Troubles and the Easter Uprising of 1916, the white settlement of Australia, the American Civil War, the Balkan wars, the Holocaust, and 9/11—Rieff presents a pellucid examination of the uses and abuses of historical memory. His contentious, brilliant, and elegant essay is an indispensable work of moral philosophy.