In Japan the Crickets Cry

استیو تحت رژیم وحشیانه نگهبانان ژاپنی خود رنج کشیده بود. او و همکلاسی هایش در مدرسه چفو در چین – که اکثراً فرزندان مبلغان مذهبی بودند – در سال 1942 بازداشت شده بودند. کینه توزی از ژاپنی ها یک شیوه زندگی بود. آیا او ممکن است برای آنها دعا کند؟ با درد و بی میلی متوجه شد که می تواند و دعاهایش عمیقاً فرو رفت. در پایان جنگ، مأموریت داخلی چین به دنبال مردان جوانی بود که مایل به رفتن به ژاپن بودند. استیو تمرین کرد، وسایلش را جمع کرد و رفت. بدین ترتیب عشق مادام العمر استیو به ژاپن آغاز شد. در طول سالها او با فرهنگی دست و پنجه نرم می کرد که در آن ادب بر حقیقت پیروز می شود. جایی که خودکشی یک انتخاب محترمانه است. جایی که خارجی بودن یعنی برای همیشه بیگانه بودن. زمانی که خداوند از او، همسرش اِولین و خانواده در حال رشدشان مراقبت می‌کرد، بارها با معجزه‌های شفا، تأمین و محافظت مواجه می‌شد. در یک فرهنگ مقاوم، او شاهد آمدن بسیاری به سوی مسیح بود. این داستان اجابت چشمگیر دعای کینه توز پسری است.

Steve had suffered under the brutal regime of his Japanese guards. He and his classmates at Chefoo school in China – for the most part the children of missionaries – had been interned in 1942. Resentment of the Japanese was a way of life. Could he possibly pray for them? Painfully, reluctantly, he found that he could, and his prayers sank deep. At the end of the war the China Inland Mission was seeking young men willing to go to Japan . Steve trained, packed and went. Thus began Steve's lifelong love of Japan. Over the years he would tussle with a culture where courtesy wins over truth; where suicide is an honourable choice; where to be foreign is to be forever alien. Time after time he would encounter miracles of healing, provision, and protection as God looked after him, his wife Evelyn and their growing family. In a resistant culture he would see many come to Christ. This is the story of how a boy's grudging prayers were remarkably answered.