In a Sea of Bitterness: Refugees during the Sino-Japanese War

تهاجم ژاپنی ها به شانگهای در سال 1937 باعث شد حدود سی میلیون چینی با وحشت از خانه های خود فرار کنند و - به قول هنرمند و نویسنده فنگ زیکای - "در دریایی از تلخی" به عنوان پناهنده زندگی کنند. کیت شوپا تصویری جامع از تجربه پناهندگی در یک استان -ژجیانگ، در سواحل مرکزی چین- ترسیم می‌کند، جایی که ژاپنی‌ها حملات اولیه اولیه و همچنین کمپین‌های بدنام بعدی را آغاز کردند. او داستان‌هایی از قهرمانان و شروران، انتخاب‌های ضعیف در میان خشونت‌های گیج‌کننده جنگ، خطرات شجاعانه به‌رغم ترس لرزه‌ای تقریباً محسوس را بازگو می‌کند.

هنگامی که آنها به جنوب چین سفر می‌کردند، پناهندگان در زمان به عقب رفتند. گاهی اوقات تا قرن نوزدهم، سفرهای آنها سطحی بودن مدرنیزاسیون چین را آشکار می کند. خاطرات و تاریخ های شفاهی به شوپا اجازه می دهد تا راه پیر و جوان، نخبه و غیرنخبه را دنبال کند، زیرا آنها از زمین های ناآشنا گریختند و با مشکلات جسمی و روانی غیرقابل تصوری کنار آمدند. در چارچوب فرهنگ چینی، اجبار به ترک خانه عمیقاً احساس هویت فرد را تهدید می کند. نه تنها مردم، بلکه کل مؤسسات نیز از اشغال ژاپن فرار کردند، و شوپا مدارس، دولت‌ها و مشاغل را به عنوان پناهندگان با روایت‌های خودشان در نظر می‌گیرد.

دولت‌های محلی واکنش‌های مختلفی به حملات ژاپنی نشان دادند، از اجرای سیاست‌های زمین سوخته. برای ارائه جوایز برای گرفتن موش های آلوده به طاعون در عواقب جنگ میکروبی. در حالی که گاهی اوقات این رویه‌های رسمی وضعیت پناهندگان را بهبود می‌بخشد، اغلب - همانطور که شوپا با جزئیات متحرک توضیح می‌دهد - آنها فقط تراژدی را عمیق‌تر کردند.

The Japanese invasion of Shanghai in 1937 led some thirty million Chinese to flee their homes in terror, and live―in the words of artist and writer Feng Zikai―“in a sea of bitterness” as refugees. Keith Schoppa paints a comprehensive picture of the refugee experience in one province―Zhejiang, on the central Chinese coast―where the Japanese launched major early offensives as well as notorious later campaigns. He recounts stories of both heroes and villains, of choices poorly made amid war’s bewildering violence, of risks bravely taken despite an almost palpable quaking fear.

As they traveled south into China’s interior, refugees stepped backward in time, sometimes as far as the nineteenth century, their journeys revealing the superficiality of China’s modernization. Memoirs and oral histories allow Schoppa to follow the footsteps of the young and old, elite and non-elite, as they fled through unfamiliar terrain and coped with unimaginable physical and psychological difficulties. Within the context of Chinese culture, being forced to leave home was profoundly threatening to one’s sense of identity. Not just people but whole institutions also fled from Japanese occupation, and Schoppa considers schools, governments, and businesses as refugees with narratives of their own.

Local governments responded variously to Japanese attacks, from enacting scorched-earth policies to offering rewards for the capture of plague-infected rats in the aftermath of germ warfare. While at times these official procedures improved the situation for refugees, more often―as Schoppa describes in moving detail―they only deepened the tragedy.