Impossible Persons

یک نظریه رسمی جامع و پیشگامانه درباره شخص دستوری که مبانی تجربی خود را بازسازی می کند و هسته نظری خود را مجدداً تجسم می کند.

افراد غیر ممکن، دانیل نظریه رسمی جامع و پیشگامانه هاربر در مورد شخص دستوری، درک یک دسته دستوری جهانی و همه جا را بهبود می بخشد. هاربر با شکستن بسیاری از کارهای گذشته، سه تز اصلی، یکی تجربی، دیگری نظری و دیگری فرانظری را پایه گذاری می کند. این‌ها با هم، داده‌های زیرمجموعه «شخص» را بازتعریف می‌کنند، فهرست ویژگی‌هایی را که یک نظریه شخص باید ارائه کند، ساده‌سازی می‌کند، و فرانظریه‌ای را که نظریه ویژگی به‌طور کلی در آن قرار دارد، بازسازی می‌کند.

در اینجا افراد غیرممکن یک سوال ساده از ممکن در مقابل واقعی را مطرح می کند: زبان ها به چند روش می توانند سیستم های شخصی خود را پیکربندی کنند، به چه تعداد آنها را پیکربندی می کنند، و چه چیزی اندازه و شکل آن را توضیح می دهد. کمبود؟ تز تجربی هاربر - که هدف اصلی مطالعه برای افراد، تقسیم‌بندی‌ها هستند، نه تلفیق‌ها - دریایی از داده‌ها را به مسئله‌ای طبقه‌بندی شده از موارد گواهی شده و غایب تبدیل می‌کند. او با طرحی مبتکرانه که ویژگی‌ها کنش‌ها را نشان می‌دهند، نه محمول‌ها، نشان می‌دهد که دو ویژگی به تنهایی همه و فقط سیستم‌های تأیید شده را ایجاد می‌کنند. این موجودی ظاهراً ضعیف سودهای توضیحی فراوانی را به همراه دارد که ترکیب مورفولوژیکی فرد، تعامل آن با عدد، ارتباط آن با فضا، و ویژگی‌های معنایی و خطی‌سازی آن را پوشش می‌دهد. علاوه بر این، ویژگی‌های اصلی این رویکرد با کار قبلی هاربر در مورد ویژگی‌های عددی مشترک است. به طور مشترک، این نتایج یک نتیجه فرانظری مهم درباره تعادل بین غنای معنایی ویژگی‌ها و محدودیت موجودی‌های ویژگی ایجاد می‌کند. این نتیجه پیامدهای عمیقی برای چگونگی رویکرد زبان شناسان به نظریه ویژگی در آینده دارد.

A groundbreaking, comprehensive formal theory of grammatical person that recasts its empirical foundations and re-envisions its theoretical core.

Impossible Persons, Daniel Harbour's comprehensive and groundbreaking formal theory of grammatical person, upends understanding of a universal and ubiquitous grammatical category. Breaking with much past work, Harbour establishes three core theses, one empirical, one theoretical, and one metatheoretical. Together, these redefine the data subsumed under the rubric of "person," simplify the feature inventory that a theory of person must posit, and restructure the metatheory in which feature theory as a whole resides.

At its heart, Impossible Persons poses a simple question of the possible versus the actual: in how many ways could languages configure their person systems, in how many do they configure them, and what explains the size and shape of the shortfall? Harbour's empirical thesis -- that the primary object of study for persons are partitions, not syncretisms -- transforms a sea of data into a categorical problem of the attested and the absent. Positing, innovatively, that features denote actions, not predicates, he shows that two features alone generate all and only the attested systems. This apparently poor inventory yields rich explanatory dividends, covering the morphological composition of person, its interaction with number, its connection to space, and properties of its semantics and linearization. Moreover, the core properties of this approach are shared with Harbour's earlier work on number features. Jointly, these results establish an important metatheoretical corollary concerning the balance between richness of feature semantics and restrictiveness of feature inventories. This corollary holds deep implications for how linguists should approach feature theory in future.