Immunoregulation

تنظیم ایمنی یکی از زمینه هایی است که در دهه گذشته شاهد انفجاری ترین پیشرفت های ایمونولوژی بوده است. در این حوزه است که دیدگاه فعلی سیستم ایمنی پدید آمده و توسعه یافته است. در واقع شک کمی وجود دارد که واکنش‌های ایمنی در درجه اول توسط پیام‌هایی تعیین می‌شوند که در سیستم ایمنی تولید می‌شوند و بین انواع مختلف سلول‌های ایمنی منتقل می‌شوند. این ارتباط سلولی نه تنها نوع، شدت و مدت پاسخ را پس از اختلال در سیستم ایمنی توسط آنتی ژن های اگزوژن تعیین می کند، بلکه برای جلوگیری از واکنش های خود ایمنی و پیامدهای بالینی آنها نیز ضروری است. به منظور اطمینان از تعادل کامل در پیچیدگی عظیم سیستم ایمنی، جای تعجب نیست که مکانیسم‌های خودتنظیمی متعددی در سطوح مختلف سازماندهی شده باشند، مانند بازخورد آنتی‌بادی، پاسخ‌های ایدئوتیپی-ضد ایدوتیپی، سرکوب سلول‌های T و کمکی. سیگنال های لنفوکین و نیازهای ژنتیکی. با این حال، مشاهدات متعددی در سال‌های اخیر نشان داده‌اند که کمک‌های ثابتی به هموستاز ایمونولوژیک نیز توسط سیگنال‌های تولید شده در خارج از سیستم ایمنی، یعنی در سیستم عصبی مرکزی و خودمختار، مانند دستگاه غدد درون ریز، داده می‌شود. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که تعاملات بین سیستم ایمنی و سایر مکانیسم‌های هموستاتیک بدن دو طرفه باشد: اگر سلول‌های ایمونولوژیک ممکن است هدف عوامل عصبی غدد درون ریز باشند، به نظر می‌رسد که محصولات ایمنی به نوبه خود به هموستاز عصبی غدد درون ریز کمک می‌کنند.

Immunoregulation is one of the areas which has witnessed the most explosive advances of immunology during the past decade. It is in this area that the current view of the immune system has arisen and developed. There is indeed little doubt that immune reactions are primarily determined by messages which are genera ted within the immune system and passed among different types of immunologie cells. This cell communication not only determines the type, intensity and duration of the response after perturbation of the immune system by exogenous antigens, but it is also essential for preventing autoimmune reactions and their clinical conse­ quences. In order to assure aperfect balance within the enormous com­ plexity of the immune system, it is not surprising that multiple self-regulatory mechanisms are organized at different levels, such as antibody feedback, idiotypic-anti-idiotypic responses, suppres­ sor and helper T cells, lymphokine signals and genetic require­ ments. A nu mb er of observations in recent years have, however, demonstrated that consistent contributions to the immunological homeostasis are given also by signals generated outside of the immune system, namely,in the central and autonomous nervous system as weIl as in the endocrine apparatus. Furthermore, the interactions between the immune system and the other body homestatic mechanisms seem to be bidirectional: if immunological cells may be targets of neuroendocrinological factors, immunological products seem in turn to contribute to the neuro­ endocrine homeostasis.