Immunopathology of Insulin: Clinical and Experimental Studies

به زودی پس از کشف انسولین در سال 1922، مشخص شد که استفاده از این هورمون در درمان بیماران دیابتی اغلب با آلرژی همراه است. در سال 1956، تعیین کمی آنتی بادی های اتصال دهنده به انسولین که مسئول مقاومت به انسولین هستند، امکان پذیر شد. روش‌های توسعه‌یافته از آن زمان امکان اندازه‌گیری مقادیر بسیار جزئی هورمون پانکراس را در خون و مایعات خارج سلولی ممکن می‌سازد. تلاش‌های زیادی برای مرتبط کردن آلرژی به انسولین و مقاومت به سولین با ساختار اولیه، ثانویه یا سوم زنجیره‌های B یا هر دو و اخیراً به پروانسولین A که در تمام آماده‌سازی‌های تجاری انسولین وجود دارد، صورت گرفته است. ه. به ساختار خاص گونه پپتید C. در اکثر مقالاتی که به خواص ایمنی و آنتی ژنی سولین یا آنتی بادی های مربوطه می پردازند، بحث به آنتی بادی های هومورال محدود شده است. وجود یک دوره کوتاه حساسیت موضعی تاخیری ناشی از پاسخ ایمنی سلولی کم و بیش از توجه دور مانده است. به طور خاص این دوره آلرژی تاخیری است که توجه دکتر فدرلین و همکارانش را به خود جلب کرد. دکتر فدرلین با استفاده از تکنیک‌های ایمونو هیستولوژیکی و سایر تکنیک‌ها که به ندرت در مشاهدات بالینی به کار می‌رود، و با کمک آزمایش‌هایی روی حیوانات، سیر حساسیت به انسولین را از ایمنی سلولی، از طریق تولید آنتی‌بادی‌های هومورال توسط سلول‌های متصل‌کننده به انسولین ردیابی می‌کند. از گردش خون، به دستگاه ایمونولوژیک بی تحرک.

Soon after the discovery of insulin in 1922, it became clear that the use of this hormone in the treatment of diabetics is often accom­ panied by allergy. In 1956 it became possible to determine quantita­ tively the insulin-binding antibodies which are responsible for the resistance to insulin. The methods developed since then make it possible to measure minute amounts of the pancreatic hormone in blood and extracellular fluids. There have been many attempts to relate insulin allergy and in­ sulin resistance to the primary, secondary or tertiary structure of the or B chains, or both, and more recently, to the proinsulin which is A present in all commercial preparations of insulin, i. e. to the species­ specific structure of the C peptide. In the great majority of papers dealing either with the immunogenic and antigenic properties of in­ sulin or with the relevant antibodies, the discussion has been restricted to the humoral antibodies. The existence of a brief period of delayed local allergy resulting from the cellular immune response has more or less escaped attention. It is specifically this period of delayed allergy that attracted the interest of Dr. FEDERLIN and his colleagues. Making use of immuno­ histological and other techniques which are rarely employed in clinical observation, and with the help of experiments on animals, Dr. FEDERLIN traces the course of insulin allergy from cellular immunity, through the production of humoral antibodies by the insulin-binding cells of the circulation, to the sessile immunological apparatus.