Immunology of Malignant Diseases

در طول 5 سال گذشته، ایمونولوژی بالینی، به طور کلی، با سرعت بیشتری نسبت به 20 سال گذشته پیشرفت کرده است. بسیاری از این پیشرفت‌ها ناشی از فناوری آنتی‌بادی مونوکلونال با توانایی آن در شناسایی آنتی‌ژن‌های روی سلول‌های تومور با دقتی است که قبلاً هرگز در دسترس نبوده است. آنتی‌بادی‌های مونوکلونال توانایی شناسایی زیرمجموعه‌های T-ایمفوسیت‌های انسانی را دارند و به تشخیص اختلالات نقص ایمنی مانند ایدز یا بیماری‌های خودایمنی کمک می‌کنند و می‌توانند به عنوان عوامل هدف‌گیری دارو مورد استفاده قرار گیرند. با این حال، علاوه بر این، پیشرفت‌های عمده‌ای در شناسایی عوامل تعدیل‌کننده ایمنی صورت گرفته است، و در سال گذشته دو عامل از این قبیل، IL-2 و OKT3، به صورت تجاری برای چنین مداخله‌ای در دسترس قرار گرفته‌اند. علاوه بر این، یکی دیگر از روش های تعدیل کننده ایمنی، پیوند مغز استخوان، اکنون به عنوان یک روش درمانی در درمان لوسمی ایجاد شده است. موضوع اصلی در ایمونولوژی تومور این است که آیا تومورهای انسانی آنتی ژن هایی را بیان می کنند که می توان آن را تومور خاص نامید. این پیامدهای مهمی هم برای ایمنی تومور و هم برای هدف قرار دادن دارو دارد. این موضوع به طور مفصل توسط R. A. Robins در فصل مقدماتی مورد بررسی قرار گرفته است که در آن بیان آنتی ژن ها در تومورهای انسانی با تومورهای حیوانی ناشی از تجربی مقایسه شده است. این موضوع بحث‌برانگیز نیز در فصل‌های بعدی توسط باست در سرطان پستان، ریمکه و د وریس در ملانوما، V{mky در سرطان ریه، آرمیتاژ در سرطان کولورکتال، و پاولی و پرلمان در سرطان مثانه مورد توجه قرار گرفته است.

Over the past 5 years, clinical immunology, as a whole, has advanced more rapidly than over the past 20 years. Many of these advances have been que to monoclonal antibody technology with its ability to identify antigens on tumour cells with a precision never before available. Monoclonal antibodies have the ability to identify subsets of human T-Iymphocytes and aid in diagnosis of both immunodeficiency disorders such as AIDS, or autoimmune diseases, and they can be adapted as drug targeting agents. Additionally, however, major advances have been made in identifying immunomodulating agents, and the last year has seen two such agents, IL-2 and OKT3, made available commercially for such intervention. Furthermore, another immuno­ modulating technique, bone marrow transplantation, ha~ now been established as a curative modality in leukaemia treatment. A central issue in tumour immunology is whether human tumours express antigens which can be termed tumour-specific. This has important implications for both tumour immunity as well as drug targeting. This issue is considered in detail by R. A. Robins in the introductory chapter in which the expression of antigens in human tumours is compared with that in experimentally induced animal tumours. This controversial issue is also considered in later chapters by Bast in breast carcinoma, Riimke and de Vries in melanoma, V{mky in lung cancer, Armitage in colorectal cancer, and Paulie and Perlmann in bladder carcinoma.