Imitations of Infinity: Gregory of Nyssa and the Transformation of Mimesis

ما تعاریف زیادی از مسیحیت از اواخر دوران باستان نداریم، اما از جمله معدود موارد موجود، بیان مختصر گریگوری نیسا (335-395 پس از میلاد) است مبنی بر این که «تقلید از طبیعت الهی» است. هم یک جواهر تاریخی و هم از نظر الهیات گیج کننده. گرگوری اولین مسیحی بود که نامتناهی بودن خدا را محور برنامه الهیات خود قرار داد، اما چگونه می‌توانست قصد داشته باشد که انسان‌ها از نامتناهی تقلید کنند؟ اگر هدف زندگی مسیحی این است که «هرگز از رشد به سوی چیزهای بهتر دست نکشیم و هیچ محدودیتی برای کمال قائل نشویم»، تقلید چگونه می‌تواند در این تعقیب بی‌پایان عمل کند؟

در تقلیدها از بی نهایت، مایکل A. Motia، گرگوری را در میان فیلسوفان افلاطونی، معلمان بلاغت، و رهبران اولیه مسیحیت قرار می دهد تا نشان دهد که تا چه حد زندگی باستانی متاخر توسط مفاهیم تقلید اداره می شد. پرسش‌های صمیمی و عظیم، آموزش، مراقبت از کودک، یا کیهان‌شناسی، همگی در رابطه‌ای از کهن الگو و تصویر شکل می‌گیرند. جای تعجب نیست که این بحث ها توجه مردم را در هر سطحی از امپراتوری روم، از جمله مسیحیان به دنبال شکل دادن به عادات و هنجارهای اجتماعی جدید می طلبید. تغییرات باستانی اواخر امپراتوری بر هر چیز دیگری که تأثیر بگذارد، نام ها، فضاها و شخصیت هایی را که تخیل و عقل سلیم شهروندان آن را پر می کرد، تغییر داد و نحوه نگرش آنها را نسبت به تقلیدهای خود تغییر داد.

مثل دین. موتیا استدلال می‌کند که تقلید راهی برای سازمان‌دهی جهان و راهی برای دستیابی به امکانات جدید بود، و دو مفهوم قبلی از تقلید - یکی بر مشارکت هستی‌شناختی، دیگری بر بازنمایی زیباشناختی - در اواخر دوران باستان ادغام شدند. هنگامی که فیلسوفان و رهبران مذهبی به این فکر می‌کردند که چگونه پیوند خود با واقعیت به شیوه‌های بازنمایی بستگی دارد، بحث‌های نظری آن‌ها با نگرانی‌های عملی در مورد اینکه چه نوع اشیایی به بهترین وجه تمرین‌کنندگان را به سوی امر الهی راهنمایی می‌کند، همراه بود. موتیا گرگوری را در چشم انداز وسیع تری از چهره هایی قرار می دهد که نقش تقلید را در جستجوی کمال تئوریزه می کنند. دیگر تقلید نشانگر عدم اصالت یا عدم بلوغ نبود. Mimesis تبدیل به یک روش زندگی شد.

We do not have many definitions of Christianity from late antiquity, but among the few extant is the brief statement of Gregory of Nyssa (335-395 CE) that it is "mimesis of the divine nature." The sentence is both a historical gem and theologically puzzling. Gregory was the first Christian to make the infinity of God central to his theological program, but how could he intend for humans to imitate the infinite? If the aim of the Christian life is "never to stop growing towards what is better and never to place any limit on perfection," how could mimesis function within this endless pursuit?

In Imitations of Infinity, Michael A. Motia situates Gregory among Platonist philosophers, rhetorical teachers, and early Christian leaders to demonstrate how much of late ancient life was governed by notions of imitation. Questions both intimate and immense, of education, childcare, or cosmology, all found form in a relationship of archetype and image. It is no wonder that these debates demanded the attention of people at every level of the Roman Empire, including the Christians looking to form new social habits and norms. Whatever else the late ancient transformation of the empire affected, it changed the names, spaces, and characters that filled the imagination and common sense of its citizens, and it changed how they thought of their imitations.

Like religion, imitation was a way to organize the world and a way to reach toward new possibilities, Motia argues, and two earlier conceptions of mimesis—one centering on ontological participation, the other on aesthetic representation—merged in late antiquity. As philosophers and religious leaders pondered how linking oneself to reality depended on practices of representation, their theoretical debates accompanied practical concerns about what kinds of objects would best guide practitioners toward the divine. Motia places Gregory within a broader landscape of figures who retheorized the role of mimesis in search of perfection. No longer was imitation a marker of inauthenticity or immaturity. Mimesis became a way of life.