Imago Dei: The Byzantine Apologia for Icons (The A. W. Mellon Lectures in the Fine Arts)

در سال 726 امپراتور بیزانس، لئو سوم، فرمانی صادر کرد که بر اساس آن تمام تصاویر مذهبی در امپراتوری باید نابود شوند، دستوری که بعداً توسط شورای کلیسا در سال 753 به رهبری پسرش، کنستانتین پنجم، تأیید شد. سیاست Iconoclasm موفق شده بود، کل تاریخ هنر مسیحی - و کلیسای مسیحی، حداقل در شرق - تغییر می کرد.

شمایل‌شکنی شکست خورد - توسط سیاست بیزانس، با شورش‌های مردمی، با تقوای رهبانی، و مهم‌تر از همه، توسط الهیات، درست همانطور که این الهیات بود که مخالفان تصاویر برای توجیه اعمال خود استفاده می‌کردند. محقق نامدار یاروسلاو پلیکان، با تجزیه و تحلیل فصلی جذاب در تاریخ عقاید، نشان می‌دهد که چگونه ایمانی که با حمله به پرستش تصاویر آغاز می‌شد، ابتدا به اجازه و سپس به فرمان دادن به آن ختم شد.

پلیکان دفاع الهیاتی از شمایل‌ها را در طول مناقشات شمایل‌شکنی در قرن‌های هشتم و نهم ترسیم می‌کند، که نقطه اوج آن در سال 787 پس از میلاد بود، زمانی که شورای دوم نیکیه آیین تمثال را در کلیسا بازسازی کرد. او نشان می‌دهد که چگونه تعصبات تثلیث و تجسم در نهایت دلیل اصلی تصاویر را فراهم کردند: چون خدای نامرئی انسان شده بود و بنابراین شخصاً در عیسی مسیح قابل مشاهده بود، ساختن تصاویر از آن تصویر مجاز شد. و از آنجا که نه تنها ماهیت انسانی مسیح، بلکه ماهیت مادرش نیز با تجسم تغییر شکل داده بود، او نیز می‌توانست همراه با همه مقدسین و فرشتگان دیگر "شکل" شود.

\"متن\" نمادین کتاب توسط یکی از معدود نمادهای بازمانده از دوره قبل از شمایل‌بازی ارائه شده است، نماد ملیله مصری باکره که اکنون در موزه هنر کلیولند است. نمادهای دیگر برای نشان دادن استدلال الهیاتی به کار می روند، همانطور که استدلال الهیاتی در توضیح نمادها است.

In 726 the Byzantine emperor, Leo III, issued an edict that all religious images in the empire were to be destroyed, a directive that was later endorsed by a synod of the Church in 753 under his son, Constantine V. If the policy of Iconoclasm had succeeded, the entire history of Christian art--and of the Christian church, at least in the East--would have been altered.

Iconoclasm was defeated--by Byzantine politics, by popular revolts, by monastic piety, and, most fundamentally of all, by theology, just as it had been theology that the opponents of images had used to justify their actions. Analyzing an intriguing chapter in the history of ideas, the renowned scholar Jaroslav Pelikan shows how a faith that began by attacking the worship of images ended first in permitting and then in commanding it.

Pelikan charts the theological defense of icons during the Iconoclastic controversies of the eighth and ninth centuries, whose high point came in A.D. 787, when the Second Council of Nicaea restored the cult of images in the church. He demonstrates how the dogmas of the Trinity and the Incarnation eventually provided the basic rationale for images: because the invisible God had become human and therefore personally visible in Jesus Christ, it became permissible to make images of that Image. And because not only the human nature of Christ, but that of his Mother had been transformed by the Incarnation, she, too, could be "iconized," together with all the other saints and angels.

The iconographic "text" of the book is provided by one of the very few surviving icons from the period before Iconoclasm, the Egyptian tapestry Icon of the Virgin now in the Cleveland Museum of Art. Other icons serve to illustrate the theological argument, just as the theological argument serves to explain the icons.