Imagem: Cognição, Semiótica, Mídia

ما به جلدی مانند این نیاز داشتیم که بتواند با مشکل نشانه های دیداری یا سمعی و بصری با همه بسط، عمق و تنوع آنها برخورد کند و در عین حال جریان های نظری اصلی را که آنها بررسی کرده اند مرور کند. ما بازنمایی تصویر می نامیم.

در زمینه فعالیت های عملی، انتقادی و آکادمیک، بسیار رایج است که ببینیم تصاویر چگونه به نظر می آیندمقاومت می کنند span> span> برای تجزیه و تحلیل و تولید انواع سخنرانی‌های لکنت‌آمیز و نامرتبط. هرکسی که مانند ما در محیط‌های فکری زندگی می‌کند که این تصویر را به عنوان موضوع تحقیق دارد، باید قبلاً به هژمونی آنچه که لوسین اسفز در زمینه‌ای دیگر، توتیسم نامیده است، عادت کرده باشد.  — انقباض توتولوژی و اوتیسم —، یک روش بلاغی عجیب و غریب مبتنی بر اصل «تکرار می‌کنم، سپس نشان می‌دهم». دشواری ارائه تصویر به بررسی تحلیلی و بررسی علمی، در واقع نظریه های خطرناکی را در مورد غیرقابل وصف بودن، یا در مورد تقلیل ناپذیری فرضی تصاویر به گفتمان کلامی، خطرناک ایجاد کرده است، زیرا به طور کلی، آنها به عنوان توجیهی برای بی حالی و تنبلی ذهنی عمل می کنند. .

این کتاب سانتالا و نوث در زمان مناسبی از راه می رسد تا بر زمین لرزان ارتباطات بصری به اصطلاح روشن شود. مجموعه‌ای از بازتاب‌ها را گرد هم می‌آورد که در عین حال به‌عنوان پایه‌ای نظری و ابزاری تحلیلی برای رویکردی جدی به تصاویر عمل می‌کند و علاوه بر ارائه تمام نور لازم برای تمایز بین معانی، مقوله‌ها و حالت‌های مختلف بصری کار می‌کند. نشانه ها به وضوح بر اساس ایده های چارلز اس. پیرس، که تضمین کننده یک نظام مندی و انسجام نظری است که به ندرت در کتابشناسی مربوط به موضوع یافت می شود، این کتاب همچنین برای بحث در مورد مسائل فلسفی مرتبط در حوزه تفکر معاصر، مانند حقیقت، بازنمایی های درونی (ذهنی)، میانجیگری فناورانه، مداخله رسانه ای در فرهنگ کنونی، یا روابط پیچیده بین تصویر و زبان کلامی را زیر سوال می برد.

حالا، هیچ کس دیگری قادر نخواهد بود. برای توجیه نگرش‌های حیرت‌انگیز یا ناتوانی نظری در مواجهه با یک تصویر، بسیار کمتر از تکرار عوامانه‌های فرسوده درباره عقیم بودن مفهومی فرضی «تمدن تصاویر». تصویر: شناخت، نشانه‌شناسی، رسانه بهترین نشان می‌دهد که این پدیده ظاهراً غیرقابل توصیفی که ما آن را تصویر می‌نامیم چقدر می‌تواند گویا باشد.

< span>آرلیندو ماچادو

Fazia falta entre nós um volume como este, capaz de dar conta da problemática dos signos visuais ou audiovisuais em toda sua extensão, profundidade, e variabilidade, ao mesmo tempo em que passa em revista as principais correntes teóricas que examinaram isso que chamamos de representação por imagens.

No contexto das atividades práticas, críticas e acadêmicas, é muito comum ver como as imagens parecem resistir à análise e produzir toda sorte de discursos gaguejantes e desarticulados. Quem convive, como nós, em ambientes intelectuais que têm a imagem como matéria de investigação, já deve ter se acostumado à hegemonia daquilo que Lucien Sfez chamou, num outro contexto, de tautismo ― contração de tautologia e autismo ―, uma exótica modalidade retórica baseada no princípio do “repito, logo demonstro”. A dificuldade de submeter a imagem ao exame analítico e à investigação científica tem produzido, aliás, perigosas teorias sobre o inefável, ou sobre a suposta irredutibilidade das imagens ao discurso verbal, perigosas porque, em geral, servem de justificativa à letargia e à preguiça mental.

Este livro de Santaella e Nöth chega no momento certo, para lançar um pouco de luz no terreno movediço das chamadas comunicações visuais. Ele reúne um conjunto de reflexões que funciona, ao mesmo tempo, como fundamentação teórica e instrumental analítico para uma abordagem séria das imagens, além de oferecer também todas as luzes necessárias para permitir discriminar entre as várias acepções, categorias e estados dos signos visuais. Claramente fundamentado nas ideias de Charles S. Peirce, o que lhe garante uma sistematização e uma coerência teórica raramente encontradas na bibliografia pertinente ao assunto, o livro abre-se também para a discussão de problemas filosóficos relevantes no plano do pensamento contemporâneo, como as questões da verdade, das representações internas (mentais), da mediação tecnológica, da intervenção das mídias na cultura atual, ou das intrincadas relações entre imagem e linguagem verbal.

Agora, ninguém mais vai poder justificar atitudes de estupefação ou de impotência teórica diante de uma imagem, menos ainda repetir chavões surrados sobre uma suposta esterilidade conceitual da “civilização das imagens”. Imagem: cognição, semiótica, mídia é a melhor demonstração de como pode ser eloquente esse fenômeno aparentemente inefável a que chamamos imagem.

Arlindo Machado