Im Zug der Zeit: Verkürzter Aufenthalt in der Gegenwart

در یک تمدن پویا، میزان نوآوری در علم و فناوری، در هنر و تجارت، در سیاست و قانون افزایش می‌یابد. مدت زمان کار و شرایط زندگی ثابت در حال کاهش است. ماندن در زمان حال کوتاه می شود ("انقباض فعلی"). در این راستا، زمان کم‌تر می‌شود و به‌عنوان واسطه‌ای برای هماهنگی اقدامات، سازمان‌دهی اجتماعی و فنی را می‌طلبد. تصویری منحصر به فرد از ساختار زمانی تمدن ما در این اثر آشکار شده است. چرا پیشرفت با اشاره به آینده، تمدن مدرن را مجبور می کند تا خود را تاریخی کند؟ چرا آوانگاردیسم هنری و روشنفکری انگیزه اطاعت از جنبش های توتالیتر شد؟ در چارچوب سیاست مدرن یادآوری، چه چیزی به آرشیو ما وضعیت نهادهای تفکیک قوا را که از آزادی محافظت می کنند، بخشیده است؟ - اینها برخی از سؤالاتی است که در این کتاب به آنها پاسخ داده شده است - دقیقاً تا این سؤال که چرا ابعاد علمی باز شده زمانی تکامل کیهانی و زیستی تجربه وجودی قدیمی کوتاهی عمر ما را تشدید می کند و سعی می کند آن را با پر کردن آن طولانی کند. را به یک موضوع مدرن تبدیل کنید.

هرمان لوبه، متولد 1926، دکتر. فیل دکتر الهیاتی h.c. است. استاد فلسفه و نظریه سیاسی در دانشگاه زوریخ. وی پیش از این در دانشگاه های ارلانگن، هامبورگ، مونستر، کلن، بوخوم و بیله فلد و به عنوان استاد مدعو در سایر دانشگاه های آلمان و خارج از کشور تدریس می کرد. از سال 1966 تا 1970 وزیر امور خارجه در دوسلدورف بود. او عضو آکادمی علوم و ادبیات در ماینتس و آکادمی علوم در دوسلدورف و برلین است. او از سال 1975 تا 1978 رئیس انجمن عمومی فلسفه در آلمان بود. او عضو P.E.N آلمان است. او جوایز زیادی را برای کارهایش دریافت کرده است، از جمله جایزه ارنست رابرت کورتیوس برای مقاله نویسی، جایزه بنیاد هانس مارتین شلایر، جایزه آزادی بنیاد اشمیداینی در دانشگاه سنت گالن، و حلقه پاراسلسوس در شهر ویلاخ.

In einer dynamischen Zivilisation erhöht sich in Wissenschaft und Technik, in Kunst und Wirtschaft, in Politik und Recht die Neuerungsrate. Die Zeitdauer konstanter Arbeits- und Lebensverhältnisse nimmt ab. Der Aufenthalt in der Gegenwart verkürzt sich ("Gegenwartsschrumpfung"). Zeit wird insoweit knapper und als Medium der Handlungskoordination sozial und technisch organisationsbedürftig. Ein einzigartiges Panorama der Zeit-Verfassung unserer Zivilisation enthüllt sich in diesem Werk. Wieso erzwingt der Fortschritt mit seiner Verweisung auf die Zukunft die Selbsthistorisierung der modernen Zivilisation? Warum hat der künstlerische und intellektuelle Avantgardismus zur Dienstbarkeit bei totalitären Bewegungen motiviert? Was hat im Kontext moderner Erinnerungspolitik ausgerechnet unseren Archiven den Rang von Institutionen freiheitssichernder Gewaltenteilung verschafft? – Das sind einige Fragen, die in diesem Buch beantwortet werden – bis hin zur Frage, wieso die naturwissenschaftlich eröffneten Zeit-Dimensionen kosmischer und biotischer Evolution die alte existenzielle Erfahrung der Kürze unserer Lebenszeit intensivieren und Versuche, sie durch Füllung zu strecken, zu einem modernen Lebensthema machen.

Hermann Lübbe, Jahrgang 1926, Dr. phil. Dr. theol. h.c., ist em. Professor für Philosophie und Politische Theorie an der Universität Zürich. Zuvor lehrte er an den Universitäten Erlangen, Hamburg, Münster, Köln, Bochum und Bielefeld sowie als Gastprofessor an weiteren Universitäten des In- und Auslands. Von 1966-1970 war er als Staatssekretär in Düsseldorf tätig. Er ist Mitglied der Akademie der Wissenschaften und der Literatur zu Mainz sowie der Akademien der Wissenschaften zu Düsseldorf und Berlin. Von 1975-1978 war er Präsident der Allgemeinen Gesellschaft für Philosophie in Deutschland. Er ist Mitglied des deutschen P.E.N. Für seine Arbeiten wurde er vielfach ausgezeichnet – so mit dem Ernst-Robert-Curtius-Preis für Essayistik, mit dem Preis der Hanns Martin Schleyer-Stiftung, mit dem Freiheitspreis der Schmidheiny-Stiftung an der Hochschule St. Gallen oder mit dem Paracelsus-Ring der Stadt Villach.