دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Massimo Carboni
سری: Filosofia
ISBN (شابک) : 8816414367, 9788816414365
ناشر: Jaca Book
سال نشر: 2017
تعداد صفحات: 0
زبان: Italian
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 395 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Il genio è senza opera. Filosofie antiche e arti contemporanee به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب نابغه بدون کار است. فلسفه های باستان و هنرهای معاصر نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
همانطور که میشل فوکو و پیر هادو، هر کدام از مواضع تاریخی-نظری خود، به ما یادآوری کردهاند، فلسفه باستان فقط یک گفتمان نبود، بلکه یک ژست نیز بود. عمل وجودی ملموس به عنوان الگو و نمونه ارائه شده است. تز ابداعی کتاب این است که شهادت این «هنر زندگی»، این انسانشناسی بهعنوان اثری ابداعی و خلاقانه بر روی خود، اما به جز چند استثنای نادر، مورد توجه فلسفه مدرن قرار نگرفته است. در اینجا به «پرونده روسو» اشاره میشود)، غیرشخصی، فنی، حرفهای، اما از مهمترین جریانهای هنرهای مدرن-معاصر، از جمله هنرهای تئاتری، که از دوشان به بعد متعهد به تولید ابژه «اثر هنری» هستند. به معنای کلاسیک - سنت این اصطلاح، اما، در چارچوب تمرین بیفعالی و زیباییشناسی هستی، برای پیشنهاد راهها و پارادایمهای زندگی نمونه. اگر این درست باشد، مدل فعلی آموزش هنر نیز باید به شدت تغییر کند و این موضوع ظریفی است که کتاب روی آن بسته میشود.
Come Michel Foucault e Pierre Hadot, ognuno dalla propria postazione storico-teorica, ci hanno ricordato, la filosofia antica non era solo un discorso ma anche un gesto, una. concreta pratica esistenziale proposta come modello ed esempio. L'innovativa tesi del libro è che il testimone di questa «arte della vita», di questa antropotecnica come lavoro inventivo e creativo su di sé, non è stato però raccolto dalla filosofia moderna, tranne alcune rare eccezioni (e tra queste viene qui affrontato il «caso Rousseau»), impersonale, tecnicistica, professionalizzata, ma dalle correnti più significative delle arti moderno-contemporanee, ivi comprese quelle teatrali, impegnate da Duchamp in poi non a produrre l'oggetto «opera d'arte» nel senso classico-tradizionale del termine, ma, all'interno di una pratica dell'inoperosità e di una estetica dell'esistenza, a proporre percorsi e paradigmi di vita esemplari. Se questo è vero, allora anche l'attuale modello dell'insegnamento artistico va radicalmente cambiato, ed è questo il delicato tema su cui il libro si chiude.