Idiocy, Imbecility and Insanity in Victorian Society: Caterham Asylum, 1867–1911

ویرایش: 1 
نویسندگان: Stef Eastoe  
سری: Mental Health in Historical Perspective 
ISBN (شابک) : 3030273342, 9783030273347 
ناشر: Palgrave Macmillan 
سال نشر: 2020 
تعداد صفحات: 0 
زبان: English 
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 9 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 53,000

این کتاب به بررسی تاریخچه به اصطلاح «لاعلاج» در دوره ویکتوریا می پردازد، افرادی که به عنوان احمق، نادان و ضعیف النفس شناخته می شدند، در مقابل افرادی که تصور می شد شرایط قابل درمان دارند. این کتاب بر روی کاترهام، اولین پناهگاه احمق ایالتی انگلستان تمرکز می‌کند و تأسیس، هدف، شخصیت و مهم‌تر از همه ساکنان آن را تجزیه و تحلیل می‌کند و زندگی‌نامه این افراد را با خلاقیت بازسازی می‌کند. کاترهام در سپتامبر 1870 برای کاهش فشار بر کار خانه‌های شلوغ لندن ایجاد شد. این کاترهام در ابتدا به عنوان یک مؤسسه طولانی مدت برای تهی دستان دیوانه مزمن و لاعلاج این کلان شهر در نظر گرفته شده بود که معمولاً به آنها احمق و احمق می گویند. این هدف فوراً کاترهام را از آسایشگاه های دیوانه آشناتر و تحقیق شده تر، که بر اساس مفهوم درمان و بازیابی حواس بود، متمایز می کند. در واقع کاترهام که به دنبال اصلاحات رفاهی و بهداشتی اواخر دهه 1860 ساخته شد، یکی از ویژگی‌های مهم چشم‌انداز نهادی ویکتوریا بود و نشان‌دهنده تغییر مسئولیت اجتماعی، پزشکی و سیاسی نسبت به مراقبت و مدیریت فقرای احمق و نادان بود.

This book explores the understudied history of the so-called ‘incurables’ in the Victorian period, the people identified as idiots, imbeciles and the weak-minded, as opposed to those thought to have curable conditions. It focuses on Caterham, England’s first state imbecile asylum, and analyses its founding, purpose, character, and most importantly, its residents, innovatively recreating the biographies of these people. Created to relieve pressure on London’s overcrowded workhouses, Caterham opened in September 1870. It was originally intended as a long-stay institution for the chronic and incurable insane paupers of the metropolis, more commonly referred to as idiots and imbeciles. This purpose instantly differentiates Caterham from the more familiar, and more researched, lunatic asylums, which were predicated on the notion of cure and restoration of the senses. Indeed Caterham, built following the welfare and sanitary reforms of the late 1860s, was an important feature of the Victorian institutional landscape, and it represented a shift in social, medical and political responsibility towards the care and management of idiot and imbecile paupers.