Ibn Khaldûn's Philosophy of History: A Study in the Philosophic Foundation of the Science of Culture

این کتاب که اولین بار در سال 1957 منتشر شد، مطالعه ابن خلدون مورخ عرب قرن چهاردهم است که بر اساس فلسفه افلاطون و ارسطو و پیروان مسلمان آنها، علم خاصی را برای بررسی تاریخ و فرهنگ پایه گذاری کرد. در هیچ زمینه دیگری قیام اندیشه مدرن غرب علیه فلسفه سنتی به اندازه حوزه تاریخ از نظر پیامدهای گسترده نبوده است. ابن خلدون متوجه شد که تاریخ بیش از فلسفه سیاسی با عمل مرتبط است زیرا وضعیت واقعی انسان و جامعه را مطالعه می کند. او دریافت که گذشتگان تاریخ را موضوع علم مستقلی قرار نداده اند و فکر می کرد پر کردن این شکاف مهم است. آشنایی واقعی با نتایج تأملات ابن خلدون در تاریخ با درک کامل اهمیت نظری آنها یکسان نیست. هنگامی که به این پرسش‌های اساسی پاسخ داده می‌شود، می‌توان پرسش ویژه‌ای درباره‌ی رابطه‌ی فلسفه‌ی تاریخ ابن خلدون یا علم جدید فرهنگ او با سایر علوم عملی و به‌ویژه با هنر تاریخ مطرح کرد. پس از تشریح گرایش های عمده تاریخ نگاری اسلامی، بخشی از این کتاب تلاش می کند با تحلیل روش و مقصود بخش هایی از «تاریخ» به این پرسش پاسخ دهد که خود ابن خلدون به بررسی آثار مورخان بزرگ مسلمان می پردازد. ضرورت علم جدید فرهنگ، و آن را از سایر علوم عملی متمایز می کند.

This book, first published in 1957, is the study of 14th-century Arab historian Ibn Khaldun, who founded a special science to consider history and culture, based on the philosophy of Plato and Aristotle and their Muslim followers. In no other field has the revolt of modern Western thought against traditional philosophy been so far-reaching in its consequences as in the field of history. Ibn Khaldun realized that history is more immediately related to action than political philosophy because it studies the actual state of man and society. He found that the ancients had not made history the object of an independent science, and thought it was important to fill this gap. A factual acquaintance with the conclusions of Ibn Khaldun’s reflections on history is not the same as the full comprehension of their theoretical significance. When these fundamental questions are answered, it becomes possible to pose the specific question of the relation of Ibn Khaldun’s philosophy of history, or his new science of culture, to other practical sciences and, particularly, to the art of history. After an exposition of the major trends of Islamic historiography, part of this book attempts to answer this question through the analysis of the method and intention of the sections of the ‘History’ where Ibn Khaldun himself examines the works of major Muslim historians, shows the necessity of the new science of culture, and distinguishes it from other practical sciences.