I'm Not Myself at All: Women, Art, and Subjectivity in Canada

مفاهیم هویت از دیرباز ساختار هنر زنان را تشکیل داده است. پویایی نژاد، طبقه و جنسیت، تولید آثار هنری را شکل داده و ارزیابی مجدد بعدی آنها را جهت‌دهی کرده است. مسلماً، این امر به ویژه در مورد هنر زنان، و در مورد انتقاد اجتماعی که به آن می پردازد، صادق است. اگر هویت در هنر زنان مشکل ساز بوده است، آیا هویت بیشتر راه حل است؟ کریستینا هونو در این مطالعه درباره هنر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم در کانادا، مراقبه‌ای درباره محدودیت‌های هویتی و کاوش در نیروهایی است که خود را متزلزل می‌کنند و دوباره مرتب می‌کنند. هونو با نگاهی دقیق به هنرمندان و آثار منفرد، تجزیه و تحلیل رسمی را با تحقیقات آرشیوی و تحقیقات فلسفی ترکیب می‌کند و خوانش‌های ظریفی از اشیاء ایجاد می‌کند که طیفی از متعارف تا ناشناخته را در بر می‌گیرد. چه در پرتره‌های مینیاتوری و چه در نقاشی‌های ژانر، طراحی‌های گیاه‌شناسی یا سبدها، زنان هنرمند با محدودیت‌هایی مواجه بودند که درک خود و دیگران را محدود می‌کرد. آنها همچنین جایگزین های خلاقانه ای ساختند. در مواقعی ویژگی های هویتی در آثار هنری زنان به عنوان یک پروژه شکست خورده؛ در مواقع دیگر مرزی را مشخص می کند که فراتر از آن قادر به گسترش، کاوش و شادی بودند. من اصلاً خودم نیستم با گرد هم آوردن اشکال بیان فرهنگی ساکنان و بومی‌ها و پیش‌زمینه اهمیت استعمار در توسعه هنر در کانادا، هنر تاریخی زنان را مشاهده می‌کند و دوباره فعال می‌کند و خوانندگان را وادار می‌کند تا به این فکر کنند که مفهوم‌سازی کمتر محدودکننده‌ای از خودخواهی ممکن است چیست. به الگوهای کنونی تحلیل فرهنگی بیاورید.

Notions of identity have long structured women’s art. Dynamics of race, class, and gender have shaped the production of artworks and oriented their subsequent reassessments. Arguably, this is especially true of art by women, and of the socially engaged criticism that addresses it. If identity has been a problem in women’s art, however, is more identity the solution? In this study of nineteenth- and early twentieth-century art in Canada, Kristina Huneault offers a meditation on the strictures of identity and an exploration of forces that unsettle and realign the self. Looking closely at individual artists and works, Huneault combines formal analysis with archival research and philosophical inquiry, building nuanced readings of objects that range from the canonical to the largely unknown. Whether in miniature portraits or genre paintings, botanical drawings or baskets, women artists reckoned with constraints that limited understandings of themselves and others. They also forged creative alternatives. At times identity features in women’s artistic work as a failed project; at other times it marks a boundary beyond which they were able to expand, explore, and exult. Bringing together settler and indigenous forms of cultural expression and foregrounding the importance of colonialism within the development of art in Canada, I’m Not Myself at All observes and reactivates historical art by women and prompts readers to consider what a less restrictive conceptualization of selfhood might bring to current patterns of cultural analysis.