Hyperobjects : philosophy and ecology after the end of the world

با قرار دادن گرمایش جهانی در حرکتی غیرقابل برگشت، با احتمال فاجعه زیست محیطی مواجه هستیم. اما وضعیت اضطراری محیطی همچنین یک بحران برای عادات فکری فلسفی ما است و ما را با مشکلی روبرو می کند که به نظر می رسد نه تنها کنترل ما، بلکه درک ما را نیز به چالش می کشد. گرم شدن کره زمین شاید دراماتیک‌ترین نمونه از آنچه تیموتی مورتون آن را «ابر اشیاء» می‌نامد باشد - موجودیت‌هایی با چنان ابعاد زمانی و مکانی وسیعی که ایده‌های سنتی درباره چیستی یک چیز را در وهله اول شکست می‌دهند. در این کتاب، مورتون توضیح می‌دهد که اپرابژه‌ها چیستند و تأثیر آن‌ها بر نحوه تفکر ما، نحوه همزیستی با یکدیگر و غیرانسان‌ها، و چگونگی تجربه سیاست، اخلاق و هنرمان را توضیح می‌دهد.

حرکت. این کتاب به طور سیال بین فلسفه، علم، ادبیات، هنر بصری و مفهومی و فرهنگ عامه، استدلال می‌کند که ابر اشیا نشان می‌دهند که پایان جهان قبلاً رخ داده است، به این معنا که مفاهیمی مانند جهان، طبیعت و حتی محیط زیست دیگر یک مفهوم نیستند. افق معناداری که رویدادهای انسانی در برابر آن رخ می دهد. به جای سکونت در یک جهان، ما خود را درون تعدادی ابر اشیا، مانند آب و هوا، سلاح های هسته ای، تکامل یا نسبیت می یابیم. چنین اشیایی فشارهای غیرقابل تحملی را بر روش‌های عادی استدلال ما وارد می‌کنند.

با اصرار بر اینکه ما باید نحوه تفکر خود را از نو اختراع کنیم تا حتی دنیایی را که اکنون در آن زندگی می‌کنیم شروع کنیم، ابر اشیاء اولین گام‌ها را برمی‌دارد و یک رویکرد بوم‌شناختی واقعاً پسامدرن به فکر و عمل را ترسیم می‌کند.

Having set global warming in irreversible motion, we are facing the possibility of ecological catastrophe. But the environmental emergency is also a crisis for our philosophical habits of thought, confronting us with a problem that seems to defy not only our control but also our understanding. Global warming is perhaps the most dramatic example of what Timothy Morton calls “hyperobjects”—entities of such vast temporal and spatial dimensions that they defeat traditional ideas about what a thing is in the first place. In this book, Morton explains what hyperobjects are and their impact on how we think, how we coexist with one another and with nonhumans, and how we experience our politics, ethics, and art.

Moving fluidly between philosophy, science, literature, visual and conceptual art, and popular culture, the book argues that hyperobjects show that the end of the world has already occurred in the sense that concepts such as world, nature, and even environment are no longer a meaningful horizon against which human events take place. Instead of inhabiting a world, we find ourselves inside a number of hyperobjects, such as climate, nuclear weapons, evolution, or relativity. Such objects put unbearable strains on our normal ways of reasoning.

Insisting that we have to reinvent how we think to even begin to comprehend the world we now live in, Hyperobjects takes the first steps, outlining a genuinely postmodern ecological approach to thought and action.