Humoral Wombs on the Shakespearean Stage

این کتاب به بررسی چگونگی برانگیختن، اجرا و تجسم رحم هومورال در صحنه شکسپیر با در نظر گرفتن تلاقی مطالعات اجرا و نظریه هومورال می پردازد. طبیعت گرایی جالینوسی چهار طنز-صفرای زرد، صفرای سیاه، بلغم و خون- را برای تشریح زنان به عنوان متخلخل، آلوده کننده و حساس به محیط خود به کار برد. این کتاب از متون پزشکی مدرن اولیه استفاده می کند تا به شکلی تحریک آمیز نشان دهد که چگونه قانون شکسپیر از طریق گفتمان طنز آمیز رحم، عاملیت منحصر به فردی را به شخصیت های زن ارائه می دهد. فصل‌ها تلاش پزشکی مدرن اولیه برای نظریه‌پردازی و تفسیر رحم، به‌ویژه نقش آن در بیماری، دفع و لقاح، در کنار بخش‌هایی از نمایشنامه‌های شکسپیر برای ارائه خوانشی تازه از سوبژکتیویته (ژئو)هومورال بحث می‌کنند. این کتاب نشان می‌دهد که چگونه شکسپیر با تأکید بر اهمیت رحم به‌عنوان منبع خودپسندی و خودمختاری برای شخصیت‌های زن در سراسر قانون خود، مفاهیم معاصر سیالیت زنان را به چالش می‌کشد.

This book explores how the humoral womb was evoked, enacted, and embodied on the Shakespearean stage by considering the intersection of performance studies and humoral theory. Galenic naturalism applied the four humors—yellow bile, black bile, phlegm, and blood—to delineate women as porous, polluting, and susceptible to their environment. This book draws on early modern medical texts to provocatively demonstrate how Shakespeare’s canon offers a unique agency to female characters via humoral discourse of the womb. Chapters discuss early modern medicine’s attempt to theorize and interpret the womb, specifically its role in disease, excretion, and conception, alongside passages of Shakespeare’s plays to offer a fresh reading of (geo)humoral subjectivity. The book shows how Shakespeare subversively challenges contemporary notions of female fluidity by accentuating the significance of the womb as a source of self-defiance and autonomy for female characters across his canon.