Humor and Life Stress: Antidote to Adversity

این تک نگاری منعکس کننده اوج تأثیرات است. بیش از یک دهه پیش، یک دانشجوی فارغ التحصیل در دانشگاه واترلو، دکتر کارل سوردونی، با یکی از نویسندگان حاضر (H.L.) برای تدوین پایان نامه ای در رابطه با طنز کار کرده بود. در آن زمان ادبیات طنز کم بود. مطالب زیادی توسط فیلسوفان و دانشمندان در ادبیات نوشته شده بود. اما در روان‌شناسی، به‌ویژه تحقیقات تجربی در روان‌شناسی، ادبیات گسترده‌ای وجود نداشت که به این باور بپردازد که شوخ طبعی عنصر مهمی در امور انسانی است. خاطرات آن پایان نامه شیرین است. یافته‌ها ناامیدکننده بودند، اما اجرای پژوهش برای ما خنده‌دار بود. اگرچه تحقیقات پایان نامه آنطور که ما انتظار داشتیم به نتیجه نرسید، ما شروع به جستجوی تأثیر طنز در تحقیقات دیگری کرده بودیم که انجام می دادیم. دو مطالعه منتشر شده از آن دوران در این کتاب شرح داده شده است، که یکی از آنها به عنوان فرعی از پایان نامه دکتر پل آنتروبوس رشد کرد. در این مطالعات نه تنها شواهدی یافتیم که طنز را می‌توان در زمینه‌های خاص پیش‌بینی و درک کرد، بلکه دوباره از انجام مطالعات لذت بردیم.

This monograph reflects a culmination of influences. Over a decade ago, a graduate student at the University of Waterloo, Dr. Carl Sordoni, had worked with one of the present authors (H.L.) to develope a dissertation concerned with humor. At that time, the literature on humor was scanty. There was much that had been written by philosophers and scholars in literature. But in psychology, especially empirical research in psychology, there was not an overwhelming literature to give substance to the belief that humor was an important element in human affairs. Memories of that dissertation are fond. The findings were disappoint­ ing, but the execution of the research provided us with much hilarity. Though the dissertation research did not pan out as we had hoped, we had begun to look for the influence of humor in other investigations that we were conducting. Two published studies from that era are described in this book, one of which grew as an off-shoot of a dissertation by Dr. Paul Antrobus. In these studies not only did we find evidence that humor could be predicted and understood within particular contexts, but again we found enjoyment in doing the studies.